මේ දවස්වල හිතට කිසිම නිවනක් නැත්තෙ ළඟ ළඟම එන කලා උළෙලේ වැඩ නිසා. උදේ පහට ගෙදරින් පිටත් වුනාම ආයෙත් ගෙදර එනකොට අඩුමගානෙ රෑ හත අටවත් වෙන තරම්. ඉතින් මේ වැඩ ගොඩ අස්සෙ බස් එකේ එහෙට මෙහෙට යද්දි හිතේ කාන්සිය නිවාගන්නෙ සාක්කුවෙ තියෙන ජංගම දුරකථනයෙන්. කාටවත් කරදරයක් නොවෙන්නෙ හෙඩ් සෙට් එකකුත් ගහගෙන මගේ පාඩුවේ මම මගේ සින්දු ඇහිල්ලෙ. ඒකවත් නැත්තං සිද්ධ වෙන්නෙ මම බස් එක ඇතුළෙ නිදාගන්න එක තමයි. නැත්තං නින්ද යනව. නින්ද යන තදකමට කොහෙන් බහින්න වෙයිද කියල නොදන්න නිසා නින්දෙන් නැගිටලා ඉන්න එකයි වැදගත්. ඒකට උදව් කරන්නෙ දෙන්නෙක්. එකක් ජංගම දුරකථනය. අනික කවුද කවුරුන්ද කියල දැන්ම කියන්න බෑ. ඒක තහනම් වචනයක්. ජංගම දුරකථනය මට උදව් වෙන්නෙ මහන්සිය නිවාගන්න විතරක් නෙවෙයි. උපහාර පැකේජ් එකට පිංසිද්ධ වෙන්න ගොඩක් වැඩ වලට එක එක ආයතන වලට කතා කරන්නත් මගේ දුරකථනය අපිට අපේ වැඩවලට ලොකුඋදව්වක්.
මාතෘකාව වුනේ ලැජ්ජාව. ජංගම දුරකථනයයි ලැජ්ජාවයි අතරෙ සම්බන්ධය මොකක්ද කියල උභතෝ‍කෝටික ප්‍රශ්නයක වෙන්න ඇති මේක කියවන අය නම් ඉන්නෙ. ඉතින් වැඩි අටුවාටීකා අවශ්‍ය නෑ. අටුවාටීකා ලියන්න තරම් වෙලාවකුත් නෑ. ඒ ගැන සමාවෙන්න.
අද උදේ බස් එකේ යද්දි නිදිමත යන්න වගේම මගේ රසාස්වාදනය වෙනුවෙන් කාටවත් කරදරයක් නොවෙන්න මගේ පාඩුවේ මම මගේ ජංගමයට හෙඩ්සෙට් එකත් ගහගෙන වාඩිවෙලා සින්දු අහගෙන ගියා කියමුකෝ. බහින්න තැනත් ළං වුනා කියමුකෝ. ඔන්න මම මගේ සීට් එකෙන් නැගිටලා බහින්න දොර ළඟට ළංවුනා විතරයි මෙන්න ගරු කටයුතු වැදගත් මහත්මයෙක් මගේ අතට තට්ටු කරනව.
මයා: තමුසෙ ඔය ඉස්කෝලෙද යන්නෙ
මම: ඔව්.
මයා: තමුසෙට ලැජ්ජ නැද්ද ඔව්ව එල්ලගෙන ඉස්කෝලෙ යන්න?
මම හිනා වෙලා බස් එකෙන් බැස්ස. මට වාද විවාද කරන්න තරම් වෙලාවක් තිබුනෙවත්. වැඩිය කියපු දේ ගාණකට ගන්නවත් වෙලාව තිබුනෙ නැහැ. ඊළඟ බස් එකේ වාඩි වෙලා මම මගේ කල්පනාවෙ. ඒ කල්පනා කරේ ලැජ්ජාව ගැන.
මේ රටේ බස් එකක පන්ති ඉවරවෙලා (ලස්සන) ගෑනු ළමයෙක්ට තමන්ගෙ ගෙදරට පුංචි හරි අතවරයක් නොවී ගෙදරට අඩිය තියන්න විදිහක් නෑ. තමන්ගෙ වෛරය පිරිමහගන්න තමන්ට හීනෙකින්වත් වරදක් නොකරපු පුංචි එවුන් ඉස්කෝලෙ යන වෑන් එකකට බෝම්බ තියනව. ලෙඩක් ඇති නොවෙන්න ඉන්ජෙක්ෂන් එකක් ගැහුවම මැරිල වැටෙනව. අපේ වයසෙ අපේ සහෝදර සහෝදරියො කනේරු ඇට කාලා තමන්ගෙ ජීවිත තමන්ම නැති කරගන්නව. උපාධිකාරයො මහ පාරෙ රැකියා හිඟා කනව. ශ්‍රේෂ්ඨ අධ්‍යයන ආයතන කියල අපි අපිම වන්දනාමාන කරන ඒවා ඇතුළෙ ඉන්න ලොකු අයියල මරාගන්නව. ඉතින් ඒ වගේ රටක ජීවත් වෙන එකද ලැජ්ජාව? බස් එක ඇතුළෙ තනියම තමන්ගෙ පාඩුවේ සින්දුවක් අහගෙන යන එකද මහ ලොකු ලැජ්ජාව?
—
අපි ඉස්කෝලෙ ඇතුළෙ හෙඩ් සෙට් ක‍නේ ගහගෙන පිස්සු කෙලින්න යන්නෙ නැහැ. අපි තැනට සුදුසු විදිහටයි අපේ වැඩ. මහ පාරෙ වාහන සද්දෙයි හෝන් සද්දෙයි. කනට හෙන ගහන රේඩියෝවයි. අහගෙන ඉන්න එකද හොඳ? තමන් කැමති සින්දුවක් අහගෙන පාඩුවේ කාටවත් වෛර නොකර තමන්ගෙ ගමන යන එකද හොඳ?
