උදේ පාන්දර ඉස්කෝලෙට එන්ටර් වෙනකොට හද්ද චාටර්. ඉස්කෝලෙ තාප්පෙටත් වඩා උසට ප්‍රිෆෙක්ට්ල තාප්පෙ. ඇතුල්වුනෙත් මරණ බයෙන්. කඩාගෙන බිඳගෙන යන්න හැදුව විතරයි. ම්හු.!
“කොහෙ යනවයි කියලද හිතාගෙන ඉන්නෙ?
යනව ගිහින් හිටගන්නව.”
වෙලාව හරියටම උදේ පාන්දර හතයි හතලිස් පහයි. ඉස්සර නං සංගමේ වැඩ ඕන හුටප්පරයක් කියල ඇතුළට යත හැකි. අම්මෝ බලන්න එපැයි අලුතෙන් පත්වෙච්ච ශිෂ්‍ය නායක මණ්ඩලේ ආඩම්බර.
“මොකෝ පරක්කු?”
“බස් එක කැඩුන.”
“යකෝ අද පාරෙ කීයක් බස් කැඩිලද බං?”
එහෙම කියනකොටයි ටිකක් වටපිට බැලුවෙ. හත්වලාමෙ සෙනඟ. ඉස්කෝලෙන් බාගයක් එළියෙ. උදේ පාන්දර අව්ව තපිනවා. මොනව වුනත් අපරාදෙ කියන්න බෑ ශිෂ්‍ය නායකයො අපේ ශරීර සෞඛ්‍ය ගැන හිතනවා. විටමින් ඩී දෝරෙ ගලනව ඇඟේ. ඉර අව්ව ඔළුවට මාර සනීපයි. දිව්‍ය ලෝකෙ යන්න හිතෙනව.
එක එකා ගේට්ටුව ඇතුළෙන් එන විදිහ දැක්කම බඩ පැලෙන්න මාර හිනා. උදේට කාලත් නෑ. අපරාදෙ. රහීම එකෙන් පරාටයි පරිප්පුයි කාලා ආවානං ටිකක් හයිය ඇතිව හිටගන්න තිබුන. සමහරු ගේට්ටුවට සෑහෙන්න දුර තියල නැවතිලා බලාගෙනත් ඉන්නව පේනව.
රස සාගරයයි.
“යකෝ කොණ්ඩෙ කපල නෑ, රැවුල කපල නෑ, සපත්තු පොලිෂ් කරල නෑ. උඹල කුරුදුවත්තෙ ඉස්කෝලෙද? යකෝ ඔහොම ආවාම බස් පිටින් කැඩෙන එක අහන්නත් දෙයක්ද? බස් වල එන්න එපා යකුනේ බස් වලටත් අපලයි තොපි ඔහොම ආවාම.”
වැඩිය අවුලක් වුනේ නෑ. බිග් මැච් එකට කොඩි හදන්න කට්ටියට බාර දුන්න. කොණ්ඩෙ තමයි කොණ්ඩෙ. රැවුල නං ෂේප්.
“මෙහෙමද යකෝ ඉස්කෝලෙ එන්නෙ?”
“අයියෙ හෙට කපාගෙන එන්නං.”
“උඹලටත් ඉතින් බාලගිරි දෝෂෙ තමා.”
නායක අයියලා දන්නවයැ අපිට තියෙන ප්‍රශ්න. පවුල් ප්‍රශ්න, ආර්ථික ප්‍රශ්න සහ තවත් බොහෝ දෑ උන්දැලාට තේරෙන එකක්යැ. මාත් ඉල්ලනව අම්මප ප්‍රිෆෙක්ට්ෂිප්. එතකොට ඔය ප්‍රශ්න සේරම අපිටත් නැති වෙනව නෙව.
පන්තියට යනකොට එක දානවා. සර්ට මල මාත් එක්ක. අවාරෙට හැලෙන පොල් වගේ පන්තියට යන්නෙ. දොර ළඟ හිටියට දැක්කෙ නෑ වගේ එක දානවා. හොඳ වෙලාවෙට මාත් එක්ක තව දෙනෙක් උදේ අව්ව තැපල දොරකඩ ළඟ ඉන්නව. කට තියෙන එකෙකුත් හිටිය නිසා හොඳට ගියා.
“සර්, මාත් ඉන්නව.”
ආ ඉන්නවද? එහෙනං එනව ඇතුළට.
ජයවේවා. අද පන්තියෙ මාර සෙනඟ. කරුමෙට අද පන්තියෙ ඔක්කොම ඇවිත්. ඒ කියන්නෙ අද රිවිෂන් ක්ලාස් නෑ. ඉඳගන්න තැනකුත් නෑ.
“ඒ, අඩෝ. මං ඔතන බං.”
“උඹ මේ පන්තියෙද?”
“ඔව් බං. සාහිත් යෙ චෙයාමන්.”
“අඩූ සොරි. පස්වාන් දහසකට බුදුවන්න.”
මේ වගෙ පන්තියක් තවත් නැතිව ඇති. සයන්ස් චෙයාමන්, මැත්ස් චෙයාමන්, ආර්ට්ස් චෙයාමන්, සාහිත්‍ය චෙයමන්, බැඩ්මින්ටර් කැප්ටන්, පිළියන්දල චූටි, හැම එයාම මේකෙ. දෙයියො බලල තෝරපු පංතියක් වගේ. ඒ මදිවට පැන්සලයි කොලෙයි අතේ තියාගත්තු චිත්‍ර කාරයෝ, වයලින් එක පිටේ එල්ල ගත්ත ඔකෙස්ට්‍රා එකේ කට්ටියත් මේකෙ. කොමස් චෙයාමන් විතරයි අඩු. මීඩියා චෙයාමන් ඉංග්ලිෂ් මීඩියම්.
“පුතේ දැන් දහතුන වසරෙත් අන්තිම හරිය.
මට නං හිතාගන්න බෑ තමුන් කොයි ලෝකෙන් ආපු උන්දැලාද කියල.
අනිත් පන්ති වලට ස්කන්ධ කේන්ද්‍රය කරල ටියුට් එකත් කරල ඉවරයි.
තමුන්ට තාම තියරි.
ඔහොම නං බෑ පුතේ. මගේ මේ උගන්වන 33වෙනි වසර. මම ආනන්දෙත් සෑහෙන්න කල් උගන්නල තියෙනව. ඒත් මේ වගෙ පන්තියක් නං මං දැකලම නෑ.”
ඩොන්ග වෙනුවට අලුතෙන් ආපු ඇප්ලයිඩ් සර් ස්කන්ධ කේන්ද්‍රය හදනව. පට්ටෙට උගන්වනව. අපේ එවුන් වැලන්ටයින් එකට මොනවද දෙන්නෙ කියල කල්පනා කරනව. එකෙක් රුපියල් 8000ක තෑගි උපන්දිනේට අරන්දීල දැන් වැලන්ටයින් එකට අරන් දෙන්න දෙයක් නැතිව කල්පනා කරනව. එකෙක් තව එකෙක්ට කියල කාඩ් එකේ ගෝල්ඩන් අකුරෙන් එක එක ඒව ලියවගන්නව.
මචන් සාහිත් යෙ, කියහංකො හොඳ ලව් වර්ස් එකක් උඹ දන්න. උඹ ඉතින් සාහිත්‍ය කාරයානෙ. හැබැයි සිංහලෙන් බෑ. කඩ්ඩෙන්. සිංහලෙන් හිතල කඩ්ඩට දාලා කියපං.
ආච්චිගෙ රෙද්ද. මම මේ වැලේ වැල් නැතුව ඉන්නව. මුං එනව සුරුට්ටු පත්තු කරන්න. ජෙනරල් ඉංග්ලිෂ් වලට මේ පාරත් හුලං තමයි.
කෙමිස්ට්‍රි ප්‍රැක්ටිකල් යනකොට නිකන් විකාරයි. එක එක දවසට එක එක ගඳයි.
“ආ මචන් කොහොමද? මේ තමයි මචං කෙමිස්ට්‍රි ලැබ් එක. උඹ අලුතෙන්නෙ අපෙ ක්ලාස් එකට ආවෙ. අඳුරගනිං. මේ තමයි අනුමාපන ප්ලාස්කුව.”
“මම දන්නවා ඕයි!”
දන්නව කිව්වට දන්නෙ නෑ…
—
දෙවෙනි කොටස පසුවට.