මම අවදිවුනෙමි.
“අද ගෙදරද?”
අම්මා තේක රැගෙන මේසයෙන් තබා ඇඳේ තවමත් ගුලි වී සිටින මා දෙස බලාහිඳිමින් මගෙන් විමසුවාය.
ඔව්. අද ගෙදර. හවස පන්සල පැත්තෙ යන්න ඕනෙ.
ඒක හොඳයි. අද උපන්දිනේනෙ. පන්සල් යන්න. ඊයෙ රෑ බීල ආවෙ මොකද?
මම? නෑ. මම බිව්වෙ නෑ.
පුතා හැරෙනකොට මම දන්නව.
පුතා සිගරට් බොනව කියලත් මම දන්නව.
පුතා දැන් පොඩි ළමයෙක් නෙවෙයිනෙ. අවුරුදු 28ක්. ඉතින් මට පුතාව නවත්වන්න බැහැ. කොහොමවුනත් පොඩි කාලෙ ඉඳල අපිට පුතාව නවත්වන්න බැරිවුනානෙ. ඔය හිතුවක්කාරකම් නොකර ජීවිතේ ගෙනිච්චනං, අද පුතා හොඳ තැනක.
ඇයි? මං දැන් ඉන්නෙ හොඳ තැනක නෙවෙයිද? මම IT Consultant කෙනෙක්. Human Resource Manager කෙනෙක්. Event organizing company එකක් තියෙනව. ඒ මදිද?
පුතේ ජීවිතේ කියන්නෙ ඔය විදිහට හිරවෙලාම ඉන්න එක නෙවෙයි. අපිත් කොයි වෙලාවෙද කියන්න බැහැ. නරකද දැන්වත් වෙන දෙයක් ගැන හිතාගත්තොත්? අර පේරාදෙණිය පැත්තෙන් නිස්කාරණේ ඉඩමක් සල්ලි දීල ගත්ත. ඒ ඉඩම නිකන් කැලේ වෙනව. මොකටද එහෙන් ඉඩමක් ගත්තෙ?
මට ඕනෙනැති කසාදයක් නැහැ අම්මෙ. මම තව ටිකක් සල්ලි එකතු කරල පේරාදෙණියෙ ගෙයක් හදල එහෙට පදිංචියට යන්න කියලයි පේරාදෙණියෙන් පර්චස් හතක් ගත්තෙ.
ඉතින් කෝ ගියාද? කවදද යන්නෙ?
* * *
මම හරි ආසයි නුවරඑළියට. අපි මැරි කරල එහෙට යමු. මට ඕනෙ මේ හැමදේකින්ම ඈත් වෙලා ඔයා එක්ක ඉන්න.
ඇයි ඔයා කැමති නැද්ද නුවරට?
ආ… එහෙත් හොඳයි. එහෙනං ඔන්න නුවර. මම රට ගිහින් එනකොට ඔයා එහෙනං එහෙං ඉඩමක් අරගෙන තියන්න ඕනෙ. අපි දෙන්නම එකතු වෙලා පොඩි ගෙයක් හදමු. හරිද?
ඈ හුරතල් සිනාවෙන් මා ළඟට තුරුල් විය.
* * *
මොකද කතා නැත්තෙ?
නෑ. මුකුත් නෑ.
පුතේ. මිරිඟුවක් පස්සෙ යන්න එපා. ගෑනු කියන්නෙ පුදුම ජාතියක්. මමත් ගෑනියෙක්. ඔයා ඔය හීන මවාගෙන ඉන්න කෙනා ආයෙ එන්නෙ නැහැ. දැන්වත් හිත හදාගෙන, අලුත් දෙයක් ගැන හිතන්න. දැන් එයා අවුරුදු කීයකින් ඔයත් එක්ක කතා කරල නැත්ද?
හ්ම්…
අර ප්‍රපෝසල් එක ගැන මොකද කියන්නෙ?
මොන ප්‍රපෝසල් එකද?
අර තිස්සමහරාමෙ ගෑනු ළමය. ඔයාගෙ යාලුවගෙ නංගි.
අම්මට පිස්සුද? මම කැමති නෑ. මට ටිකක් පාඩුවෙ ඉන්න දෙන්න.
***
ඔයා හොඳට ඉගෙනගන්න, මම එහෙ ගිහින් එන්නං. අවුරුදු දෙකෙන් මම ඇවිත් ඔයාව මැරි කරල, ආයෙ යන්න වෙනව. ඒත් ඩිග්රි එක ඉවර කරල, මම එනව ඔයා එක්ක ඉන්න.
ඔයාත් හොඳට ඉගෙනගන්න. ඔයාට එහෙ හොඳ කෙනෙක් ලැබුනොත් මට කියන්න…
ආ… මෙන්න… අඬන්න එපා ළමයෝ… මම ඒක නිකමට කිව්වෙ…
මට වෙන කාටවත් ආදරය කරන්න බෑ මාලක, මම ආදරේ ඔයාට විතරමයි… ඔයා මම එනකන් ඉන්නව නේද? ඔයා මගෙ විතරමයි නේද?
ඔව් සඳුනි. ඔව්.
සඳුනි ප්‍රොමිස්?
සඳුනි ප්‍රොමිස්.
***
ඒ වසර මුලදීම අපි වෙන්වුනෙමු. ඒ අප නැවතත් මුනගැසෙන බලාපොරොත්තුවෙනි. ඈ යලි මුන ගැසෙන බව ඈ පැවසුවාය.
ඉන්පසු මා ඇය මුනගැසෙන්නට. ඈ කතාකරන්නට උත්සාහ කරද්දී ඈ මා ඉදිරියට පැමිණියේ නැත.
කිසිදු පෙර දැනුම්දීමකින් තොරව දුරකථනයෙන් ප්‍රතිචාර නොමැති විය.
සියලු සිහින බිඳ වැටෙද්දි පාසලට කළ සියලු බැලමෙහෙවරකම් සියල්ල පසෙකලා සියයට අසූව ප්‍රතික්ෂේප විය.
සියල්ල අහිමිවෙමින් පවතිද්දී මා නිසා පියා රෝගාතුරුවන්නට විය…
ඈ ගැන බලාපොරොත්තු හිතෙන් ඉවත් නොවීමට හේතු රැසක් විය. ඈ වෙනුවෙන් සහ දෙමාපියන් වෙනුවෙන් උත්සාහය අත නොහැරියෙමි.
අද මා මෙතැන ඇත. ඒත් ඈ තවමත් මෙතැන නැත.
ඇයි ඔච්චර පරක්කු?
***
අම්මේ… මෙතන තිබ්බ පොත දැක්කද?
මොකක්ද?
කොලරා කාලේ ආලේ..
ඔය ඇඳ යට බලනවා… මම දැක්ක ඒක ඇඳ යට තියෙනව අතුගාද්දි.