අද දෙසැම්බර් නව වෙනිදා.
හිතට දැනෙන්නෙ පුදුම සැහැල්ලුවක්.
නිකං පියාඹනව වගේ…
හිතේ තියෙන සැහැල්ලුව නැතිවෙලා හුඟක් කල්. ඒ වෙන මොකක් නිසාවත් නෙවෙයි උසස් පෙළ නිසා. ඔක්කොම කුණු බේරෙ වැවට වගේ හැමදේම උසස් පෙළට බැර කරන්න බෑ තමයි. ඒ වුනාට ඉතින් ඒකෙන් ගොඩ ගියේ නැතිවුනොත් ඉතින් (ලංකාව ඇතුළෙ) ජීවිතේ විනාසයි!
කවිය සහ ජීවිත පරික්ෂාව තවදුරටත්…
මේ දවස්වල ජීවිතේ ගැන කතාකරොත් පුදුම… අනේමන්ද වචනයකින් විස්තර කරන්න බැරිම අරුම පුදුම හැඟීම් සමුදායක හිරවෙලා ඉන්න කාලයක්. වාර විභාගයත්, කලා උළෙලත්. සාහිත්‍ය තරග දිනයත් අත ළඟ. එක පැත්තකින් කලාව. අනිත් පැත්තෙන් විද්‍යාව. තවත් පැත්තකින් ආදරය. මේ තුනම ගඩොල් තුනක් වගේ ගත්තොත්, ඒ උඩ ගානට තියපු හට්ටියක හොද්දක් වගේ මම තැම්බෙනව. ඒකත් එක්තරා ආකාරයක අතුරේ යෑමක්. හැබැයි විනෝදජනකයි. (ඒ කියන්නෙ පොඩ්ඩක් හරි ලිස්සුවොත් කෙලවෙනවා කියන අර්ථයෙන්)
මේ තියෙන්නෙ බස් එකේ යද්දි ලියපු තවත් කවි කියලා සැක කරන්න පුලුවන් දේවල් දෙකක්. Perfect නැහැ. ටිකෙන් ටික Perfect කවියෙක් කතා කාරයෙක් වෙන්න උත්සාහ කරන නිසා අමු තිත්ත කුණුහරුපෙන් වුනත් විවේචනය කරන එක වැදගත්. අමු තිත්ත කුණුහරුප සංස්කෘතිය, සදාචාරය සහ සභ්‍යත්වයට පටහැනි නිසා වගේම. කුණුහරුප වචන කොටු කොටු කරන්න බැරි නිසාම. මට විද්‍යුත් තැපෑලෙන් පණිවිඩයක් එව්වා නං හරි. කොහොමහරි විවේචනය සහ විචාරයයි වැදගත්.
අදත් වැඩිපුර ලියන්න වෙලාවක් නම් නැහැ. මෙන්න අර කවි කියලා සැක කරන්න පුලුවන් නිර්මාණ දෙක.
හරි නං මේ කවිය මෙතන දාන්න ඒ කවියෙ උරුමකාරියගෙන් අවසර ලැබෙන්න ඕනෙ. ඒත් මං මගේ හිතුමතේට අවසර නැතුවම මෙතන දානව.
—
ඇහුනා ඇහුනා ඇහුනා…
නුඹ සක්මන් කරනා වග
මසිත මත තාලයට
හැරලා කවුලුවෙන් කවුලුව
විවර කර දුනෙමි
නුඹට සැරි සරන්නට.
දැනුනා දැනුනා දැනුනා…
නුඹ ඇවිත් බව
සුමුදු සුසිනිදු පා කමල තබනා බව
මගේ හද නොරිදෙන්නට.
ලිවුවා ලිවුවා ලිවුවා…
හිතේ පෙම් කවක් නුඹ
හිත මත කුරුටු ගාමින්
සදා නොමැකෙන්නට.
හැඬුනා හැඬුනා හැඬුනා…
නුඹ ලබා ගන්නට
බොහෝ කල් ඉවසිය යුතු බව දැන.
හිඳිනු මැන හිඳිනු මැන හිඳිනු මැන…
සදා කල් හදවතේ
තනි නොතනියට සැම විට.
—
(පුංචි) අපේ නෙලාගැනීම.
අසිපත් කගපත් අරගෙන
අපි යනවා යුද්දයකට
පොලු කැති පිහි මුගුරු රැගෙන
අපි යනවා අපෙ යුද්දෙට.
ආනන්දෙයි
නාලන්දෙයි
රෝයල් අපියි
ඉසිපත‍නෙයි
ගහ ගන්නව
හරි හරියට
ඌ රෝයල්,
මූ තෝමස්.
නෙලපන් බං ඉන්නෙ නැතුව.
අපෙ මහ ලොකු හයි හත්තිය
අපෙ මහ ලොකු ගරු නම්බුව
මුලු ලෝකෙට පෙන්නන්නට
නෙලපන් බං ඉන්නෙ නැතුව.
රෝයල් රොක්ස්
හැමෝම රොක්ස්
බාලිකාවෙ සුදු තාප්ප
බැබලෙනවා හරි එළියට.
හරියට ඒ බාලිකාව.
අපේම බූදලය වගේ…
සහෝදරී බාලිකාව
අපේම මනමාලියො ටික.
පිට එවුන්ට දෙන්නේ නෑ…
“ගමේ වැල ගමේ කපුටන්ට”
අපි හරියට කපුටො වගේ…
තාප්ප වල
අපේ වසුරු.
ඒත් කපුටු පරපුරෙ ඇති
එකමුතුකම අපෙ නම් නෑ…
මනුස්සයෝ අපි නිසානෙ,
ඒක එහෙම වෙන්න ඇත්තෙ.
ලාංකීය ආඩම්බරකම
අපේ ඇඟේ ඇති නිසානෙ,
අපේ එවුන්ටම නෙලන්නෙ.
අනේ අපේ දේශප්‍රේමේ.
ඉතින් අපේ තාත්තිලට
ජී එස් පී ප්ලස් ලැබෙයිද?
මේක ලියපු අනේ මටත්
නෙලලා පලයං දවසක.