Categories
ආදරය කෙටි කතා

උසස් පෙළ කාලේ ආලේ #කෙටි-කතාවකි

අවුරුද්දක් පිරුණ ආදරේ සමරන්න එයාගෙ ඉස්කෝලෙ ළඟ මුනගැහුන අපි හෙමින් හෙමින් ටොරින්ග්ටන් එක දිහාට ඇවිදගෙන යන්න පටන්ගත්තෙ වෙන යන්න තැනක් නැති නිසා. තාම උසස් පෙළ කරන පොඩි ළමයි වුන නිසා සැරටම ආදරේ කරනවා කියල අනිත් අයට පෙන්නන්න ඕනෙ වුනේ නෑ. ඒක නිසයි විහාරමහාදේවී එක තෝරගත්තෙ නැත්තෙ.

කලින් පාරක් ඓතිහාසික ගොඩනැගිල්ලෙ හෙවණ යට වාඩි වුන වෙලාවක ආරක්ෂක අංශයේ මාමා කිව්වෙ මෙතන කපල් වලට ඉන්න බෑ, පහළට යන්න කියල. අඩුමගානෙ අතින්වත් අල්ලගෙන නොහිටපු වෙලාවක එහෙම කිව්වම රතු වුන මුහුනෙ ලජ්ජාවයි, වැඩිහිටි පරම්පරාව එක්ක තියෙන වෛරයයි හිතේ තියාගෙන පහළ තණකොල ගොඩේ ගහක් යට වාඩිවුනත්, එතන අර ඓතිහාසික ගොඩනැගිල්ලට වඩා ආදරය කරන්න සුදුසු වටපිටාවක් තිබුණා. ආරක්ෂක අංශයේ මාමා එක්ක තිබුන වෛරය මෛත්‍රියකට පෙරළුනේ ඒ විදිහටයි.

ඔය සිද්ධිය මතක් කරමින්ම සහ සිනහවෙමින් අපි ඓතිහාසික ගොඩනැගිල්ල දිහා බලාගෙන තණකොල ගොඩේ ගහක් යට වාඩි වුනා. එන අතරමඟදි කොළඹ කැම්පස් එක හරහා එද්දි දැකපු විප්ලවේ අලවලා තිබුන පෝස්ටර ගැන එකින් එක මතක් කරමින් වර්ෂ පූර්ණ කතාව පටන්ගත්තා.

කොළඹ සාමාන්‍යයෙන් බොහොම රස්නය අධික වුනත්, ගෙදර ගියාම ප්‍රවෘත්ති වලින් අහන්න ලැබුන විදිහට එදා තමයි වාර්තාගත වශයෙන් අවම උෂ්ණත්වයක් කොළඹට පැවතුන දවස. ඒ සීතලත් වෙනදා පායපු සැර අව්වත් නොතිබුන නිසා ඒ වටපිටාව (පොත් වල සහ චිත්‍රපට වල තිබූ ආකාරයෙන්) ආදරය කිරීමට බොහොම ලස්සනට සැරසී තිබුනා.

මලා! අන්න පොලිස්කාරයෙක්!

අපේ දිහාට ඇවිදගෙන එන පොලිස් මාමාකෙනෙක් දැකල ඇහි පිය ගහන ක්ෂණයෙන් අපි දෙන්න දෙපැත්තට විසිවුනේ මුහුදු වෙරළවල් වල, බෝගම්බර වැව රවුමේ අඩු වයසෙන් ආදරය කරපු අය කුදලගෙන ගිහින් ආයෙ දෙමව්පියන්ට බාර දෙන ව්‍යාපෘතිය ගැන ඔළුවෙ තිබුන නිසා. මොහොතක් හරි වෙන් වෙලා ඉන්න එක හොඳයි, ගෙදරට මුකුත් ආරන්චි වෙන එකට වඩා. නිකන් මොකටද ආදරේ නාමයෙන් යුද්ධ කරන්නෙ? අන්තිමට ගඩාෆිට වුනා වගේ බෝක්කුවක් ඇතුළෙ (දේශ)ප්‍රේමය මරාදමන්න තමයි වෙන්නෙ.

ඇත්තටම පොලිස් මාමා ගියේ වෙන වැඩකට. අපිව දැක්කෙවත් නෑ. ගව් ගානක් දුරින් හිටපු අපි හෙමින් හෙමින් ආයෙත් ළං වුනාට පස්සෙ තමයි, වතුර වුන ලේ ආයෙ ලේ බවටම පත් වුනේ.

හොඳ පොලිස් මාමා කෙනෙක් නේද?

ක්ලාස් කට් කරල ඇවිදින්න යන අය, ෆුට්බෝල් ගහන අය, රූපවාහිනී සංස්ථාවට යන එන අය සහ හොඳටම දන්න අඳුරන අය දුරින් යනව දැකලත් කතා නොකර අපි දෙන්න පාඩුවේ කතා කරන්න වුනා. ඇත්තටම වැඩිය කතා කරන්න දේවල් තිබුනෙ නෑ. ඒක නිසා අතින් අල්ලගෙන පැය ගාණක් කරේ අපි දෙන්නගෙ එහා පැත්තෙන් වාඩි වෙලා හිටපු කපල් එකේ උදව්වට ඇවිත් පැත්තක ගහක් යටට වෙලා ඔහේ බලාගෙන හිටපු ගෑනු ළමයා දිහා බලාගෙන හිටපු එකයි.

“මොකද කියන්නෙ? මෙතනට එන්න කියමුද?”
“මාර අනුකම්පාවක්නෙ ඔයාට තියෙන්නෙ?”
“ඇයි? අනුකම්පා කරන්න හොඳ නැද්ද?”
“ගෑනු ළමයින්ට අනුකම්පා කරන්න එපා”
“ඒ මොකද?”
“අනුකම්පාව භූමිකම්පාවක් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා.”
“ලංකාවෙ කොහෙද භූමිකම්පා?”

“ඔය ඉඳහිට වෙන්නෙ” කියල උත්තරේ නොදී එයා කළේ හිමින් හිනාවෙන එක. වචන කොච්චර බොළඳ වුනත් මේක කියන්නම ඕනෙ, එයා හිනාවෙනකොට හරි ලස්සනයි. ඒත් මගෙ යාළුවො කිව්වෙ එයා හිනාවෙන්න දන්නෙ නෑ කියල. මොකද දහ පාරක් හිනා වෙනකොට නව පාරක් හිනාවෙන්නෙ කට තද කරගෙන. සමහර විට එයාලගෙ ඉස්කෝලෙ සිංහල බෞද්ධ හැදියාවක පාසලක් වුන නිසා ඉගෙනගෙන ඇත්තෙ “සිනා නොමසෙන් දසන් දක්වා” කියල වෙන්න ඇති.

“මට ඔයාව වැඩිය මුනගැහෙන්න වෙන එකක් නෑ ඉස්කෝලෙ පටන්ගත්තම.”
“මටත් මේ අවුරුද්දෙම වැඩ. විභාග තුනක්ම තියේ.”
“අපි දෙන්නට කොච්චර කල් මෙහෙම ඈතට වෙලා ඉන්න වෙයිද?”
“අවුරුදු අටක්?”
“අවුරුදු අටක්??”
“හ්ම්…”
“එච්චර කල් දෙන්නට දෙන්න එපා නොවී ඉන්නෙ කොහොමද?”
“මාත් මේ ළඟදි ඔය කාරණේ කල්පනා කරා. අවුරුද්දක් දෙකක් යද්දිම අපි දෙන්නට දෙන්න ගැන හැමදේම ඉගෙනගන්න නිසා, ආයෙ අමුතුවෙන් දැනගන්න දේකුත් ඉතිරි නොවෙන නිසා අපි දෙන්නට දෙන්න එපාවෙයි”
“අපෝ. එතකොට හරි කම්මැලියිනෙ. මිනිස්සු මොකට ප්‍රාර්ථනා කරනවද මන්ද ආත්ම ගාණක් ඔයාත් එක්කම ඉන්න ලැබෙන්න කියල”
“ඒක ඇත්ත. ආත්ම ගානක් එකම මනුස්සය එක්ක කොහොම ඉන්නද මන්ද? හරි බෝරින්ග් නේ.”
“අපි දෙන්නටත්, අපි දෙන්නව එපා වෙයි නේ?”
“මොකද කියන්නෙ? අවුල් ගිහිල්ල අප්පිරිය වෙලා වෙන්වෙනවට වඩා…”
“…”
“මේ හොඳම කාලෙ වෙන්වෙමු?”
“ඒකත් නරක නෑ. මට එතකොට අර අපෙ ක්ලාස් එකේ සමීරව සෙට් කරගතහැකි.”
“ඒකනෙ. එහෙනම්?”
“හරි.”

SHIT HAPPENS! කිව්වලු. ඊට පස්සෙ අපි ආයෙ කතා කළේ නෑ. ඔහේ වාඩි වෙලා බලාගෙන හිටපු එක මිසක්. දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්වත් අඬන පාටකුත් නෑ. ඔහොම ඉන්න අතරෙ තමයි තැපෑලෙන් වදින්න පටන්ගත්තෙ, මම මෙච්චර කල් හොයපු කෙනා මෙයා කියලත්, මෙයාට වඩා හොඳ කෙනෙක් කොහෙන් හොයාගන්නද කියලත් එකපාර ඔළුවට කල්පනා වුනා. අඬන්න ඕනෙකම තිබුනත්, ඒක හරි බොළඳ අවර ගනයේ වැඩක් නිසාත්, වටේ පිටේ කට්ටිය හිටපු නිසාත්, කඳුළු නම් එලියට ආවෙ නෑ. ඔහොම කතා නැතිව ඉන්න අතරෙ තමයි එක පාරටම හැමදේම අඳුරු වෙනව වගේ දැනුනෙ. වෙන මොකකටවත් නෙවෙයි. එයාගෙම මුහුණෙ හෙවනැල්ලට. මටත් නොදැනෙන්න හිමීට ළං වෙලා මගේ තොල් දෙක සිපගත්ත ඈ-හිමීට පපුවට තුරුල් වුනා.

“මට පාළුයි ඔයා නැතිව.”

දේශගුණය බලපෑවෙ ඊටත් සෑහෙන්න වෙලාවකට පස්සෙ. ඊළඟ දවස් දෙකම දෙන්නට ගෙවල් වලට වෙලා ඉන්න සැරටම උණ අරගෙන තිබුණා.

#ප. ලි: සියලු චරිත හා සිදුවීම් මනඃකල්පිතයි.

Categories
ආදරය ජීවිතේ

පෙම් හබයක් නිමා වූ සඳ… | How To Survive a Break-Up

හමුවීම් සහ වෙන්වීම් සාමාන්‍ය ලෝකයේ බොහොම සුලබ සංසිද්ධියක්. ආදරය කරපු දෙදෙනෙක් වෙන්වෙනකොට ඇතිවෙන වේදනාව සාමාන්‍යයි. ඉතින් දිගටම මේ වේදනාව සමඟ ජීවත්වීම අනවශ්‍ය කාරණයක් කියලයි මේ ලියන මටනම් හිතෙන්නෙ. කොහොම නමුත් පිරිමියෙක් වුනාම ඇත්තටම ආදරය කරල විරහ වේදනාව විඳින එක එක්තරා ආකාරයක සුවිශේෂී ජීවන අත්දැකීමක්.

මේ ලිපිය ලියවෙන්නෙ සුදාරකගේ අන්තර්ජාල සටහන කියවන පිරිමි පාඨකයන් වෙනුවෙන්. කොහොමත් මම හිතනවා වෙන්වීමේ දරාගැනීමේ හැකියාව සහ වෙන්වීමේ වේදනා පාලනය කරගැනීමේ ක්‍රමවේදයන් ගැහැනුන්ගේ සහ පිරිමින්ගේ සුළු වශයෙන් හෝ වෙනසක් ඇති බව. ඉතින් ඒක නිසා ගැහැනු ගැන හැඟීමකින් තොරව ලියවෙන පිරිමි ලිපියක් මේ.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=YR12Z8f1Dh8]
වෙන්වීම් දරාගැනීම පිළිබඳ ඕනෑතරම් ලිපි අන්තර්ජාලයෙන් සොයාගන්න පුලුවනි. මේවාගේ උපදෙස් බොහොම සමාන වුනත් මේ උපදෙස් යුරෝපයේ සංස්කෘතික වටපිටාවට බොහොම බරයි. අපි තේරුම්ගන්න ඕනෑ දෙදෙනෙක් ආදරය කරනකොට ඒ ආදරය දෙදෙනාගේ තේරුම්ගැනීමම මත පමණක් රඳා නොපවතින බව. ඒකට දෙමව්පිය නෑදෑ මිතුරන්ගේ බලපෑම් සහ සංස්කෘතික රාමුවේ බලපෑම් අනිවාර්යයෙන්ම ඇතිවෙනවා. ඒක අකමැත්තෙන් වුනත් තේරුම්ගත යුතුයි.

ඉතින් යුරෝපයේ සංස්කෘතියට අදාළව ලියවුන බොහෝ ලිපි ගැලපෙන්නෙ ඒ ඒ යුරෝපා රටවල් වල සංස්කෘතික සහ ආර්ථික රටාවට අදාළව. තාමත් වැඩවසම් යුගයේ ජීවත්වෙන අපේ ලංකාවට මේක ගලපාගන්න පුලුවන්වෙන්නේ සියයට පණහක ප්‍රතිශතයෙන්.

අනික මේ අපි යාලුවෝ කතාවුන දෙයක් තමයි, බොහෝ පිටරට මිනිසුන්ට ආදරය කරන්න නිදහස තියෙනවා සංස්කෘතියෙන්. තමාගේ අනෙකුත් සගයාව සොයාගන්න dating ක්‍රමත් භාවිතාවෙනවා වුනාට, තවම ලංකාවේ dating ක්‍රම ජනප්‍රිය නැහැ. ඉතින් ඒක නිසා බොහෝ විට මුලින් රූපයට හෝ කිසියම් කුසලතාවක් නිසා ආකර්ශණය වී ඉන් පසු දෙදෙනා හඳුනාගැනීමත් සමඟ ගොඩනැගෙන ආදරය සම්බන්ධතා තමයි ලංකාවේ වඩාත් සුලභ. වෙනත් රටවල මිනිස්සු ආදර සම්බන්ධතා ගොඩනගාගන්නේ තමන්ගෙ ජීවිතයට අවශ්‍ය මානසික සහනයක් සහ වින්දනය වෙනුවෙන්. නමුත් ලංකාවේ (තරුණ ආදරවන්තයන් අතර) සිදුවන්නේ තමුන්ගේ ආදරය රැකගැනීම වෙනුවෙන් අනෙකුත් සියල්ල කැපකිරීම.
ආදරය කරන දෙදෙනෙක් වෙන්වෙන ප්‍රධාන හේතු දෙකක් තියෙනවා.

  • එකිනෙකාව තේරුම්ගැනීමට නොහැකිව නොගැලපෙන බව නිසා වෙන්වීම.
  • දෙදෙනාගෙන් කෙනෙක් තුන්වන (හතරවන, පස්වන, සයවන…) පුද්ගලයෙකු සමඟ අනෙකා රැවටීම පදනම් කරගෙන.

මීට අමතරව දෙමව්පියන්ගේ, ඥාතීන්ගේ හෝ මිතුරන්ගේ (ප්‍රමුඛතා පිළිවෙල අනුව වමේ සිට දකුණට) බලපෑම් වලට යටත්ව සහ ආර්ථික අධ්‍යාපනික කරුණු මත ලංකාවේ දෙදෙනෙක් වෙන්වෙනවා දකින්න පුලුවන්.

හොඳයි. මූලික වශයෙන් දෙදෙනෙක් දෙදෙනාගැන තේරුම්ගෙන ආදරය කරනවා නම් අනිවාර්යයෙන්ම කොච්චර ප්‍රශ්න ආවත් දෙදෙනා හැරයන්නේ නැතිබව මූලික වශයෙන් තේරුම්ගන්න ඕනෙ කාරණයක්. සිදුවෙන්නෙ කාලයත් සමඟ ආදරය හෝ සම්බන්ධතාවේ තීව්‍ර ගතිය නැතිවෙලා දෙදෙනාට වෙන්වෙලායන්න සිදුවීම. ඒක නිසා වෙන්වෙන්න තීරණය කළා නම් වටහාගන්න, එතන ආදරය නැතිවෙලා ඇති බව. එකිනෙකා නොමැතිව තමන්ට ජීවත් වීමට හැකිබව අනෙකා තේරුම්ගෙන ඇති බව. මේ කාරණය තේරුම්ගැනීමම ඇති වෙන්වීමේ වේදනාව දරාගැනීමට සහ එම වේදනාව තේරුම්ගැනීමට. ඒ වගේම කෙනෙක්ට තව කෙනෙක් අයිති කරගන්න බෑ. ආදරය කරන කාලෙ ඔයා මගේ – මම ඔයාගෙ කියල කිව්වට ඒක සත්‍ය වෙන්නෙ ආදරය කරන රාමුවේදි රෝමාන්තිකව විතරයි. ඒක හරියට නිව්ටන්ගෙ නියමයක් වගේ.

වැදගත්: කොහොමහරි දෙදෙනා වෙන්වෙලා නැවත සම්බන්ධවෙන්න ඕනෙතරම් අවස්ථා තියෙනවා. බොහොම තාවකාලික වෙන්වීම්. ඒ වුනාට පළමු වෙන්වීමෙන්ම තේරුම්ගැනීම ඉතාමත් වැදගත්. මොකද ආයෙ ආයෙත් කියනවානම් දෙදෙනෙක් ඇත්තටම ආදරය කරනවානම් වෙන්වෙන්න තීරණය කරන්නේ නෑ. මොකද දෙදෙනෙක් තේරුම්ගෙන එකට ආදරයෙන් ජීවත්වෙනවානම් ඒක තමයි වඩාත් ශක්තිමත්ම බැඳීම.
බීබීසි ආයතනය විසින් නිෂ්පාදිත රොබින්හුඩ් ටෙලි නාට්‍ය මාලාවේ එකතැනක මෙහෙම තියෙනවා…

Robin Hood to Marian:
Will you marry me?
– What?
The first time I held my bow, I knew. It felt right, Like it had been made for me, and that’s how I feel about you. I promised your father I would protect and look after you.
But It works both ways. I look after my bow because it protects and looks after me. Together we’re stronger.
So..
Marian, will you marry me?

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=IX5zfjCeTN4]
හරි. ඊළඟට තේරුම්ගන්න ඕනෙ ක්ෂණිකව මේ වේදනාව අඩුවෙන්නෙ නෑ කියන කාරණය. වෙලාවෙන් වෙලාවට වේදනාව අඩු වැඩි වෙන්න පුලුවන්. ඉතින් වෙන්වුනාම කරන්න ඕනෙ ප්‍රධානම දේ තමයි තමන්ට නිදහස් තැනකට ගිහින් අඬන එක. තනියම. කවුරුත් නැති තැනක. (හැමෝම ඉන්න තැනක අඬන එක චාටර්නෙ.) මතක තියාගන්න අඬන එක හොඳට අඬන්න. හිත නිදහස් වෙනකන් අඬන්න. වැඩිපුර අඬන තරමට තමන්ට තේරෙනව අන්තිම මොහොතෙදි හරි. දැන් ඇති. මඟඇරුන දෙයක් වෙනුවෙන් තවදුරටත් අඬන්න අනවශ්‍ය බව. මින් ඉදිරියට තමන්ගෙ බිඳුන බලාපොරොත්තු සහ සැලසුම් අලුත් විදිහට ඉදිරියට ගෙනියන බව.

බොහෝ දෙනෙක් දෙන උපදෙසක් තමයි, මේ වේදනාවෙන් ගැලවෙන්න හොඳම දේ තමුන් කාර්යබහුල වීම කියල. මේක සාපේක්ෂයි. කාර්යබහුල වෙනකොට හැමදේම අමතක වෙනව තමයි. ඒත් හිතන්න ළඟ එන විභාගයක් ගැන. ඇත්තටම පාඩම් කරනවා කියන දේ අපි ගොඩක් දෙනෙක් අකමැති කාරණයක් කියන එක හැමදෙනාම පිලිගතයුතුයි. ඉතින් අකමැති දෙයක් බලෙන් කරන අතරෙ තවත් සිතිවිලි ඔළුවට එනකොට ඒක පාලනය කරගන්න අමාරුයි. ඉතින් බලෙන් පාඩම් කරන්න අවශ්‍ය නෑ. විභාගය තාවකාලිකව අතාරින්න. (ඔව්! අතඅරින්න. හැබැයි ආයෙත් ප්‍රකෘති තත්වයට ආව ගමන් වැඩ පටන්ගන්න! මොකද අමාරු විභාග තමයි ජීවිතේ ඉක්මනින් ගොඩට ගන්න තියෙන ලේසිම ක්‍රමය.)

වැදගත්: කොහොමවුනත් සමහර අය ඉන්නවා මේ වේදනාව මකාගන්න පැය ගණන් එකදිගට පාඩම් කරල විභාගය ගොඩදාන අය. ඉතින් මුලින් උත්සාහ කරල බලන්න එහෙම තමන්ටත් කරන්න පුලුවන්ද කියල. දෙවෙනි, තුන්වෙනි වතාවෙ මේක හරි වගේ දැනෙනවනම්, ඔව්. ඔබට හිතනවානම් මේකයි වේදනාවෙන් අයින්වෙන්න හොඳම මාර්ගය කියල ඒ මාර්ගය තෝරගන්න. ඔබ හිතනවාටත් වඩා හොඳින් උසස් ප්‍රතිඵල සමඟ විභාගය සමත්වෙයි. ඉහත උපදෙස පාඩම් කරන්න අකමැති බහුතරයට.

ඊළඟට බලන්න තමන් කරන්න කැමති මොනවද කියල. එහෙම දෙයක් නැතිනම් අලුත් විනෝදාංශයක් හදාගන්න. කොහොම වුනත් මේ විනෝදාංශය තනියම කරන දේකට වඩා මිතුරන් සමඟ කරන්න පුලුවන් දෙයක්නම් වඩා හොඳයි. සමහර වෙලාවට මුහුද ළඟට ගිහින් යාළුවෝ එක්ක කතාකරන එකෙන් ගොඩක් දේවල් අමතක කරන්න පුලුවන්. ඒ වගේම මුහුද දිහා බලාගෙන ඉන්න එකත් කොහොමටත් කම්මැලි දෙයක් නෙවෙයි. ඉතින් අලුත් දෙයක් අත්හදා බලන්න. ඒක තමන් කැමත්ත දක්වන ‍ක්‍ෂේත්‍රයක ව්‍යාපෘතියක් වෙන්න පුලුවන්. එහෙම නැතිනම් පීනන්න පුරුදුවෙන්න, ජිම් එකට යන්න වගේ දෙයක් වෙන්නත් පුලුවන්. සමහර වෙලාවට එක දිගට පරිගණක කණ්ඩායමක් එක්ක (Multiplayer) පරිගණක ක්‍රීඩා කරන එකෙනුත් කිසියම් මානසික සහනයක්, ශක්තියක් ලැබෙන්න පුලුවන්. (DOTA, Call of Duty Modern Warfare)

මුවහමට තලන්න. ඔබට සමහර දේවල් ඔළුවට දිගින් දිගටම එනවානම්, ඒ ලියන දේවල් කොහේහරි ලියන්න ඕනෑනම්… ෆේස්බුක්, ටිව්ටර් පාවිච්චි කරන්න. ඇත්තම කතාව අපි ගොඩක් දෙනෙක් අනිත් අයගෙ අවධානය දිනාගන්න කැමතියි. ඉතින් හිතෙන හිතෙන දේවල් ෆේස්බුක් එකේ, ට්විටර් එකේ ලිව්වාට අවුලක් නෑ. ඇත්තටම ඒකත් එක්තරා ආකාරයකට (අලුත් පරම්පරාවේ අයට) මානසික සහනයක් ලබාදෙනවා. කොහොමවුනත් ටික දවසක් ගියාට පස්සෙ ඒ ලියපුවා මැකුවට අවුලක් නෑ. 😉

පරණ පරම්පරාවෙ අය කරේ තමන්ගෙ වේදනාව මකාගන්න නවකතා, කෙටි කතා, කවි ලියන්න පටන්ගත්තා. ඇත්තටම දැංකාලෙත් එහෙම ලියන්න පුලුවන්නම් වඩා හොඳයි. ඒත් එහෙම ලියන්න අමාරු අයට, ෆේස්බුක් ට්විටර් කියන්නෙ බොහොම වටිනා තැනක්.
500 Days of Summer චිත්‍රපටයෙන්…

Well, you know, Henry Miller said the best way to get over a woman is to turn her into literature.

පුලුවන්තරම් යාලුවෝ එක්ක ඉන්න එක සෑහෙන්න හොඳ දෙයක්. මොකද යාළුවෝ උදව්වෙනව සිදුවුන සිදුවීම් ටික වෙලාවකට හරි අමතක කරන්න. රස්තියාදුගහන එකත් මේ වගේ වෙලාවක සෑහෙන්න වැදගත්. රස්තියාදු ගහනකොට මිනිස්සු ගැන සෑහෙන්න දේවල් ඉගෙනගන්න ලැබේවි. ඒව රැකියාවක් කරනකොට අමතර සුදුසුකම්වෙයි.

ආදරය කරපු අයට වෛර කරන්න.

මේක ඇත්තටම බොහොම අමාරු දෙයක්. ඒත් වෛර කිරීමෙන් ආදරය සෑහෙන්න දුරකට මකන්න පුලුවන්. මතක තියාගන්න වෛර කරනවා කියන්නෙ ගෑනු ළමයව මරන්න, ඇසිඩ් ගහන්න කියන එක නෙවෙයි. හිතින් බනින්න. යාළුවෝ එක්ක එකතු වෙලා බනින්න. මේක හැබැයි වෙන්වුන ගමන්ම කරන්න අමාරුයි. ටික දවසක් ගියාට පස්සෙ මේදේ කරනකොට අර ඉතිරිවෙලා තියෙන හැඟීම් ටිකත් මිරිකලා යවන්න පුලුවන්. (අත්දුටුවයි! ප්‍රත්‍යක්ෂයි!!!)
Delhi Belly චිත්‍රපටියෙ ලස්සන සින්දුවක් තියෙනවා. මේක මම අදහස ඉවත්කරගත්තෙ මෙහෙමයි…

මම ඔබට ආදරය කරේ කොපමණක්ද, මම එසේම ඔබට වෛර කරමි.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=dOurENrwto0]

අතීතයේ සිදුවූ දේට සමාව දෙන්න.

මුලින්ම තමන්ට වරදකාරී හැඟීමක් ඇතිවෙයි මේ සම්බන්ධය නැවතුනේ මගේ වරදකින්නේද කියල. ඒ වගේම අනිත් කෙනත් තමන්ගෙ ඔළුවට දාන්න පුලුවන් ඔයාගෙ වරදින් තමයි මේ සම්බන්ධෙ නැවතුනේ කියල. මුලින්ම තමන් තමන්ට සමාව දෙන්න. තමන් තේරුම්ගන්න තමන් ඒ සම්බන්ධය තියෙන මොහොතේ තමන් සිදුකරේ තමන්ට කරන්න පුලුවන් හොඳම දේ බව. ඒ ගැන ආයෙමත් පසුතැවිල වැඩක් නෑ. ඒ වගේම තමන් යමක් කළා නම් ඒ කලේ ආදරය වෙනුවෙන්. ඉතින් ආදරය වෙනුවෙන් කරන දේවල් වැරදියි කියල තේරුම්ගන්න එපා. ඉතින් වරදකාරී හැඟීමෙන් තමන් මුලින් මිදිලා ඉන්න. එතකොට අනික් කෙනා තමන්ට වරද පටවන්න හදනාවනම්, එයා කියන දේ එක කනකින් අහල අනිත් කනෙන් පිටකරන්න. “ඔව්. මම තමයි වැරදි. ඔයා වැරදි නෑ” කියල එයාවත් වරදකාරී හැඟීමෙන් ගලවගන්න.

මීට අමතරව තවත් අනුමත නොකරන දේවල් දෙකක් තියෙනවා. එයින් එකක් තව ඉක්මනින් කෙල්ලෙක් යාලු කරගන්න එක සහ ගණිකාවක් සමඟ නිදිවදින එක. මේ දෙක එච්චර හොඳ දෙයක් විදිහට කියන්න අමාරුයි. වේදනාවෙන් මිදෙන්න කෙල්ලෙක් එක්ක සම්බන්ධයක් පටන්ගන්නවාට වඩා, ආදරය කරන්න තමාව තේරුම්ගන්න කෙල්ලෙක් එක්ක සම්බන්ධයක් පටන්ගන්න එක වඩා හොඳයි.  මම අහල තියෙනවා ගණිකාවක් එක්ක නිදිවැදීමත් එක්තරා ආකාරයක සහනයක් ගෙනදෙනව කියල. ඒක සාපේක්ෂ කාරණයක් නිසා ඒ ගැන නොහිත ඉන්න එක තමන්ගෙ අනාගතයට හොඳයි.

හිඳීවි කොතැනක හෝ … හිමිකාරයා උපන් ඔබේ නමින්…

ඊළඟට අනුමත නොකරන දේ තමයි සෑහෙන්න (සැර ජාති) බොන එක. මේක ඇත්තටම තාවකාලිකව සහනයක් අරගෙන එනව තමයි. ඒත් ඉතින් වෙරිමත හිඳුනම සමහර විට වේදනාව එක දෙක වෙලා එන්න පුලුවන්. ඉතින් මේ දේ කරනවානම් හරි පදමට කරන එක හොඳයි. වරදක් කියන්න අමාරුයි. සාපේක්ෂ කාරණයක්. ඔබ අමද්‍යප කෙනෙක්නම්, තරයේ අවවාද කරනවා මේ සිදුවීම නිසාම බොන්න පුරුදු වෙන එක නම් අපරාදයක්. නොකර ඉන්න එක හොඳයි කියල.

තවත් කාරණා බොහෝමයක් නම් ලියන්න තියේ. ඒව පසුව ප්‍රතිචාර වල කතා කරමු. නැතිනම් දැනටමත් දිග ඇදිල තියෙන සටහන තව දුරටත් දිග ඇදෙන්න පුලුවන්.

මේ වගේ ප්‍රශ්න කාලයට ඉඩදෙන්න. බොහෝ ප්‍රශ්න කාලය විසින් විසඳනවා ඇති. ඒ වගේම වේදනාව මැකිල ගියාම ආදරය කිරීමේ පසු බලපෑම් (After Effects) ඇතිවෙන්න පුලුවන්. ඒක සාමාන්‍යයි. ඉතින් ඒවට එහෙම්මම ඉන්න දීල නොසලකා හරින්න.

මීට අමතරව අසහනය මානසික අවපීඩන තත්වයක් තරමට දුරගියොත් කවුන්සලින් කරන විශ්වාසවන්නකෙනෙක් මුනගැහෙන එක බොහොම ඵලදායී ප්‍රතිඵල අරගෙන එන්න පුලුවන්. හැබැයි මගේ අවවාදය දෙරණෙ සිත් ගිමන්හල වගේ වැඩසහන්වල මාර්කට් කරන තරමට අවුල ඉදිරියට නොගෙන විශ්වාසවන්ත තැනකට, යාළුවෙක්ට සම්බන්ධවෙන එක වඩා හොඳයි. ඒ වගේම It’s Kind of a Funny Story චිත්‍රපටය බලන්නත් අමතක කරන්න එපා!

ඒ වගේම කායිකව දරුණු හදවත් වේදනා වලින් පෙලෙනවානම් ඒ වේදනාව දරාගන්න උත්සාහ කරන්න. අමාරුම තත්වයකට එනවානම් වෛද්‍යවරයෙක් මුනගැහෙන්න බය නැතිව.
ලිපිය අවසන් කිරීමට පෙර තවත් බ්ලොග් ලියන දෙදෙනෙක් කියපු දේවල් උපුටලා දක්වන්නම්.

ආනන්දවර්ධන: කෙනෙක් තමුන්ගේ ලෝකයට ආවම ඒ කෙනා වෙනුවෙන් නිර්මාණය වෙන ලෝකයක් තියෙනවනේ තමුන් තුළ. ඒක වෙනත් කෙනෙක් විසින් පුරවන එකක් නෙමේ. ඉතින් කොපමණ කලක ගියත් සමහර විට ඒ අවකාශය ඒ කෙනා සම්බන්ධ එකක්. වෙන අය ඇවිත් වෙනත් ලෝක නිර්මාණය කරන්න ඉඩ තියෙනව. ඉතින් ඕකයි වැඩේ. ස්වාභාවික සුවපත් වීමක් තමයි තියෙන්නෙ. ඒත් අර අවකාශය තියෙනව.

නොදරුවා:ප්‍රේමය අත්හදා බැලීමක්, එක්තරා විද්‍යා පරික්ශනයක්, සමහර විට හරි ගිහිල්ල තමන් බලාපොරොත්තු වෙච්ච ප්‍රතිපලය ලැබෙන්නත් පුලුවන්. සමහර විට විනාසයක් වෙන්නත් පුලුවන්. නමුත් වැරෙදෙන පරීක්ශන වලින් අලුත් සොයා ගැනීම් වෙන්නත් පුලුවන්.

විශ්වාස කරන්න. හැමදේම හොඳ අතට හැරෙනවා. ඒ වගේම වැඩක් කරනකොට හරියට කරන්න. ආදරය කරනකොට ඒකත් හරියට කරන්න. 🙂

ප.ලි:
පාවුලෝ කොයියෝත් වෙන්වීම ගැන ගිවිසුමක් ලියල තියෙනවා. මේ තියෙන්නෙ ඒක: http://paulocoelhoblog.com/2010/08/21/convention-of-those-wounded-in-love-2/