Categories
තොරතුරු තාක්ෂණය

බ්ලොග්කරණ තරගාවලියක්? ඒ මොන අහවල් එකටද?

කලින් බ්ලොග් සටහන ටිකක්… නෙවෙයි හොඳටම සංකීර්ණ වැඩියි කියලා තමයි ලැබිච්චි ගොඩක් ප්‍රතිචාර වලින් කියැවුනේ. ඇත්තටම ඒක සංකීර්ණයි. මටවත් හරියට තේරුම්ගන්න අමාරුයි මොකක්ද ඒකේ තියෙන්නේ කියලා. ඒ කොහොමවුනත්, මං දැන් මේ කියන්න යන්නේ බ්ලොග්කරණ තරගාවලිය ගැන. ඇයි අපි බ්ලොග්කරණ තරගාවලියක් සූදානම් කරන්නේ කියන දේ ගැන පොඩ්ඩක් ම‍‍‍ගේ පැත්තෙන් කතා කරන්න.

සිංහලෙන් ලියන බ්ලොග් අඩවි හැම එකක්ම වගේ ලියැවෙන්නේ පුද්ගලික තෘප්තිය සඳහා මිසක් ලාභ අපේක්ෂාවෙන් නම් නෙවෙයි. තමන්ට ලැබෙන ප්‍රතිචාර වලින් තමන්ට ලැබෙන තෘප්තිය නිසාමයි බ්ලොග් අඩවි ලියැවෙන්නේ. ඒක පුද්ගලිකව ලියැවෙන දෙයක්. මොකද අඩුම තරමෙන් Google Adsenseවත් හරියට සිංහල බ්ලොග් අඩවි වලට සහය දක්වන්නේ නැති එකේ. ගොඩක් දෙනෙක් සිංහලෙන් බ්ලොග් ලියන එක දකින්නේ කිසිම තේරුමක් නැති දෙයක් විදිහට. එහෙමත් නැතිනම් කාලය නාස්ති කිරීමක් විදිහට.

ඒක එක පැත්තකින් සාධාරණ ‍‍හේතු දැක්වීමක්. අපිට කිසි සෙතක් නැතිනං ඇයි අපි බ්ලොග් ලියන්නේ? ඒක ගොඩක් දෙනෙක් පුද්ගලිකව හිතන‍ දෙයක්. ලංකාවේ ඉන්ටර්නෙට් පාවිච්චි කරන ගොඩක් දෙනෙක් දැන් බ්ලොග් ගැන දන්නවා වුනත් බ්ලොග් ලියන්න එන්නේ නැති එකට හේතු කිහිපයක් අතුරින් ප්‍රධානම දේ තමයි ඒක. අනිත් ප්‍රධානම දේ තමයි සිංහලෙන් යතුරුලියනය කරන්න “අමාරුයි” කියලා ඔළුවට දාගෙන ඉන්න මතය. මං කිව්වානේ පළවෙනි එකනම් සාධාරණයි කියලා.

මෙන්න මේ පළවෙනි කාරණේ එක හේතුවක් බ්ලොග් අඩවි ප්‍රමාණය සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයකින් අඩුවෙන්න. බ්ලොග් අඩවි ප්‍රමාණය අඩුවෙනවා කියන්නේ සාපෙක්ෂව සිංහල භාෂාවෙන් අන්තර්ජාලයේ තියෙන අන්තර්ගතය අඩුවෙනවා. සිංහල භාෂා අන්තර්ගතය අඩුවෙනවා කියන්නේ. එක පැත්තකින් සිංහල භාෂාවට ලොකු බාධකයක් වෙනවා වාගේම, සිංහල භාෂාවෙන් දැනුම නිර්මාණය නොවීමටත් ඒක ලොකු බාධාවක්.

අපි පිළිගන්න ඕනේ දෙයක් තමයි ලෝකයේ තියෙන දැනුමෙන් 99%ක්ම අන්තර්ජාලයට එකතු වෙලා තියෙනවා කියන කාරණය. විකීපීඩියා අඩවිය ගත්තොත් එතන තියෙන දැනුම අරගෙන අපිට ලොකු විප්ලවයක් කරන්න පුළුවන්. මේ දැනුම නිර්මාණය වෙලා තියෙන්නේ ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන් කියන දේත් අපි දන්නවා. ඉතින් මේ දැනුම ලොකු පැලැන්තියකට විතරක් අවසානයේ සීමා වෙනවා. රටක දියුණුවට වැඩකරන්නේ ඒ වරප්‍රසාදලත් පැලැන්තිය පමණක් නෙවෙයිනේ. අර කට්ටියට දැනුම නැතිවුනාම රටේ දියුණුව ලත් තැනම ලොප් වෙනවා. ඒක රටක් විදිහට ඉස්සරහට යන්න ලොකු බාධාවක්. ඉතින් අපි කියන්නේ හැමදෙනාටම ඉංග්‍රීසි භාෂා දැනුම ලබාදෙන්න ඕනේ. ඒක ඇත්ත. ඒත් ඒක ප්‍රායෝගිකව වෙන දෙයක් නෙවෙයි කියන අපි පිළිගන්න ඕනේ. ඉතින් මේ දැනුම ගමට ගෙනියන්න තියෙන හොඳම ක්‍රමය තමයි අන්තර්ජාලය. පාසලට ලැබෙන අන්තර්ජාල සම්බන්ධතාව පාවිච්චි කරලා අර පොඩි එකාට පුළුවන් ලොකු දැනුමක් ලබාගන්න. ඉතින් ඒකට ඉංග්‍රීසි භාෂා දැනුම නැතිනම්, එයා ලොකු අමාරුවක වැටෙනවා. ඉතින් සිංහල භාෂාවෙන් හෝ‍ දෙමළ භාෂාවෙන් මේ දැනුම තියෙනවානං එයාට ලොකු දෙයක් කරන්න පුළුවන්. ඉතින් ඒකට අපිට පුළුවන් Google Translate වගේ දෙයක් පාවිච්චි කරලා අර ලිපිය කෙලින්ම තම ස්වභාෂාවට හරවාගන්න පුළුවන් වෙන විදිහට සකසන්න. අර ඉංග්‍රීසි ලිපියයි, පරිවර්තනය වෙලා තියෙන සිංහල ලිපියයි සසඳලා දැනුම වැඩිදියුණු කරගන්නවාත් එක්කම. එයාට පුලුවන් ඉංග්‍රීසි දැනුමත් වැඩි කරගන්න. ඒත් ලොකු ප්‍රශ්නයක්! Google Translate වලට සිංහල භාෂාව සහය දක්වන්නේ නෑ! සිංහල භාෂාවෙන් සහය දක්වන්න නම්… අන්තර්ජාලයේ සිංහල භාෂා අන්තර්ගතය වැඩි වෙන්න ඕනේ. ඉතින් ඒක කරන්න පහසුම ක්‍රමය තමයි සිංහල බ්ලොග්!

ඉතින් සිංහල බ්ලොග් ප්‍රමාණය අද, මේ සටහන ලියන වෙලාව වෙනකොට 350කට අඩු ප්‍රමාණයක්. කාලයත් එක්ක මේ දාහ දෙදාහ වෙයි, ඒත් අපි පරක්කු වැඩියි. ලෝකය ඉතාමත් වේගයෙන් දියුණු වෙනවා. මේ දියුණු වෙන වේගයත් එක්ක තරගකරන්න අපිට අවශ්‍යනම් අපි පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් ක්‍රියාත්මක වෙන්න අවශ්‍යයි. මෙන්න මේක ඔළුවට ඇරගත්තු අපි අර සිංහල භාෂාවෙන් බ්ලොග් ලියන්න එකතු වෙන අයව දිරිගන්වන්නත් එක්ක සිංහල බ්ලොග්කරණ තරගාවලිය නිර්මාණය කරා. අපේ අරමුණ අවම වශයෙන් මාසයක් දෙකක් ඇතුළත බ්ලොග් අඩවි විශාල ප්‍රමාණයක් නිර්මාණය කරවන එක. බ්ලොග්කරුවන් දහස්ගණනින් කෙටි කාලයක් ඇතුළත එකතු කරගන්න එක. ඉතින් ඒක ලොකු අභියෝගයක්. ඒත් අපි පුලුවන් තරම් ලොකු උත්සාහයක් දරනවා. ඒ බ්ලොග්කරණ තරගාවලියට විවෘත අංශයෙන් මේ බ්ලොග් ලිපිය කියවන ඔයාලාටත්, ඔයාලාගේ යාළුවන්ටත් එකතු වෙන්න පුලුවන්. හරිම සරලයි. පටන්ගන්න බ්ලොග් අඩවියක්. එකතුවෙන්න සිංහල බ්ලොග්කරණ තරගාවලියට! මේක තරගයක් කිව්වාට මේක එකා පාගගෙන එක එකාව මරාගෙන ගහගෙන ඉදිරියට එන තරගයක් නම් නෙවෙයි. බොහොම සුහද තරගයක්. අනිත් අයගේ බ්ලොග් කියවන්න. ඒවාට ප්‍රතිචාර එකතු කරන්න. බ්ලොග්කරුවන් අතර සුහදත්වය වර්ධනය කරන එක අපේ තවත් ලොකු බලාපොරොත්තුවත්. මතභේද විවිධ වෙන්න පුලුවන්. ඒකේ ප්‍රශ්නයක් නෑ. හැමෝම “අපි බ්ලොග්කරුවෝ” කියන මතයකට ගෙන ඒමයි වැදගත්. බ්ලොග්කරණය හරිම බලවත් අවියක් වෙන්නයි අපිට අවශ්‍ය…

අපි විවෘත අංශයෙන් තරගයට එකතු වෙන අයව වර්ගීකරණය කරනවා ඒ ඒ බ්ලොග් අඩවි වල තියෙන අන්තර්ගතයත් එක්ක සසඳලා. අවසානයේ අපි අපේ “අසෙනිය කුසුම” සාහිත්‍ය කලා උළෙල දවසේදී ඔබට සම්මාන ප්‍රදානය කරනවා. කට්ටිය දැකලා ඇති නේ චිත්‍රපටි සම්මාන උළෙලක්… ඉතින් මේකත් ඒ වගේම තමයි. හොඳම නළුවා, නිළිය වෙනුවට මෙතන ඉන්නේ ‍හොඳම බ්ලොග්කරුවා! බ්ලොග්කරණ කණ්ඩායම!

ඒ සම්මාන දෙක විතරක් නෙවෙයි. පහත අංශ වලින් අපි සම්මාන දෙනවා ඔබට. ඒ වෙන මොනවත් අහවල් දේකට නෙවෙයි. ඔබට දිරිමත් කරන්න. සිංහල බ්ලොග්කරණය දිරිමත් කරන්න. අවසානයේ තොරතුරු තාක්ෂණය හරහා දැනුම මුළු ලංකාව පුරාම ගලායන්න සලස්වන්න. මේක වෙන මොකක්වත් නෙවෙයි! මේක විප්ලවයක්!

අපි මේකට පාසල් අංශයෙන් තරගවදින පාසල් වලට දෙන තෑග්ග මොකක්ද දන්නවාද? නෑ? හරි. අපි දෙන්නේ පරිගණක විද්‍යාගාරයක්! ඔව්. අංගසම්පූර්ණ පරිගණක විද්‍යාගාරයක්.!!! ඉතින් විවෘත අංශයෙන් තරගවදින අයට දෙන තෑගි තාම අභිරහසක්. හිතාගන්නකෝ පාසලට අපි පරිගණක විද්‍යාගාරයක් දෙනවානං… විවෘත අංශයෙන් තරගවදින කෙනෙක්ට අපි මොනවාද දෙන්නේ කියලා…

‍අපි හොඳම බ්ලොග් අඩවිය තෝරන්නේ ඒ බ්ලොග් අඩවියේ අන්තර්ගතය බලලා. කොහොමද ලියලා තියෙන්නේ… කියන දේ ගැන හොයලා බලලා. ඒකේ කිසිම වර්ගීකරණයක් නෑ. මෙහෙමයි මෙහෙමයි කියලා දෙයක් නෑ. බ්ලොග් අඩවිය පවත්වාගෙ යන හැටි ගැනයි අපි එතැන අවධානය යොමු කරන්නේ…

ඊළඟට හොඳම පුද්ගලික බ්ලොග් අඩවිය. මේක ඉතින් ඔය සාමාන්‍යයෙන්, සාමාන්‍ය ජීවිතය බ්ලොග් කරන අයට. තමන් පාරේ යද්දී, සාමාන්‍ය ජීවි‍‍තේදී අත්විඳපු දේවල් ගැන කතාකරන මේ පුද්ගලික බ්ලොග් අඩවි බ්ලොග් අවකාශයේ සුවි‍ශේෂී තැනක් හිමිකරගන්නවා. සාමාන්‍යයෙන් කෙනෙක්ට විඳගන්න බැරිවෙච්ච අත්දැකීමක් තවත් බ්ලොග්කරුවෙක් අත්විඳලා තියෙන්න පුලුවන්. ඉතින් මේ සම්මානය හිමිවන්නේ අන්න ඒ විදිහට, හොඳම විදිහට ජීවිතය බ්ලොග් කරලා තියෙන අයටයි!

හොඳම විනෝදාත්මක බ්ලොග් අඩවිය!
හිනාවෙන්න අපි කවුරුත් ආසයි! ආයෙත් ඉතින් ඒකේ වරදක් නෑ නෙව. කවුදෝ කෙනෙක් “සිනාසී තරවෙන්න” කියලා තියෙන්නේ කට කහනවාට නෙවෙයිනේ… හැබැයි. සිංහල බ්ලොග් අවකාශය ඇතුළේ නම් දැනට මම දැකපු තරමින් හාස්‍යජනක බ්ලොග් අඩවි අඩුයි. ඉතින් මේක ලොකු අවස්ථාවක්! හාස්‍යජනක අන්තර්ගතයන් ඇතුළත් කරමින් බ්ලොග් අඩවි නිර්මාණය කරන්න. හැබැයි උපහාසයම මිසක්, අපහාසය නම් එපා! 😀

හොඳම වින්දනාත්මක බ්ලොග් අඩවිය.
මේ අංශය තියෙන්නේ චිත්‍රපටි ගැන, සිංදු ගැන, පරිගණක ගැන සහ ‍තවත් නොයෙකුත් නොයෙකුත් entertainment පැති ගැන බ්ලොග් ලියන අයටයි. දැනටමත් බ්ලොග් කිහිපයක් පේන්න තියෙනවා. ඒවා අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑ නෙව. 😉 ඉතින් මේකත් හොඳ තරගකාරී අංශයක් වේවි හැමෝටම. මේක ගොඩක් ජනප්‍රිය අංශයක්!

හොඳම තාක්ෂණික බ්ලොග් අඩවිය.
ෂහ්! මේකත් ගොඩක් තරගකාරී අංශයක් වේවි. ගොඩක් දෙනෙක් තාක්ෂණික දේවල් ලියනවා. මේක ගැජට් බැජට් ගැන ලියන අයට විතරක් නෙවෙයි, එක එක කේතකරණ ක්‍රම ගැන… හැක්, ක්‍රැක් ක්‍රම ගැන… වගේම මෘදුකාංග ගැන ලියන අයටත් විවෘතයි. ‍පරිගණක තාක්ෂණය විතරක්ම නෙවෙයි, වෙන ඕනෑම තාක්ෂණයක් ගැන ලිව්වාට කිසිම ප්‍රශ්නයක් නෑ!

හොඳම විද්‍යා බ්ලොග් අඩවිය.
මෙන්න මේකනං ඉතාමත් වැදගත් අංශයක්. අනිත්වා අවැදගත් ඒවා කියනවා නෙවෙයි, විද්‍යාව නිසා නේ මේ ලෝකය දියුණු වෙලා තියෙන්නේ. ඒ වගේම විද්‍යා අංශයෙන් අධ්‍යාපනය කරන අයත් ඉන්නවා නෙව. ඉතින් හැමෝටම පුලුවන් විද්‍යාත්මක දේවල් ගැන තමතමන්ගේ බ්ලොග් අඩවි වලට ලියන්න. ජීව විද්‍යාව, භෞතික විද්‍යාව, රසායන විද්‍යාව, තාරක විද්‍යාව ගැන විතරක් නෙවෙයි, ඔය ලෝකේ තියෙන ඕනේම විද්‍යාවක් ගැන ලියන්න පුලුවන්. පොත්පත් කියවලා. ඒ තොරතුරු සකස් කරලා ඔබ‍ට විද්‍යාත්මක බ්ලොග් අඩවියක් ලියන්න පුලුවන්. ඕනේනං විද්‍යාගාරයේ තමන් කරමු පරීක්ෂණයක වාර්තාවක් වුනත් තමන්ට ලියන්න පුලුවන්. ඉතින් ඒක කියවන අනිත් අයට පුලුවන් ප්‍රතිචාර එකතු කරන්න. ඒ ප්‍රතිචාර බලලා බ්ලොග් අඩවිය ලියන කෙනාට පුලුවන් තමන්ගේ දැනුම පුළුල් කරගන්න. මං කිව්වානේ… අන්තර්ජාලය කියන්නේ දැනුම් සාගරයක්!

හොඳම අධ්‍යාපනික වැදගත්කමකින් යුතු බ්ලොග් අඩවිය
මේකත් බොහොම වැදගත් අංශයක් අර විද්‍යා බ්ලොග් අඩවියේ තියෙන්නේ විද්‍යාත්මක තොරතුරු නේ. ඒක සෘජුව අධ්‍යාපනය සම්බන්ධයි තමයි. ඒත් මේ අධ්‍යාපනික වැදගත්කමකින් යුතු බ්ලොග් අඩවි වල අපි සලකා බලන්නේ මේක සම්මත පාසල් අධ්‍යාපනයට කොහොමින් බලපානවාද කියන කාරණයයි. ඉතිහාසය, සිංහල, දේශපාලන විද්‍යාව, භු‍ගෝලය, නාට්‍ය හා රංග කලාව, පෙරදිග සංගීතය වගේම මේ එකී-නොකී-මෙකී ඕනෑම විෂයක්, පාසල් අධ්‍යාපන සීමාවේ ඉඳගෙන ලියැවෙන බ්ලොග් අඩවි වලටයි මේ සම්මානයට උරුමකම් කියන්න ලැබෙන්නේ. නරක නෑ නේ! 😉

ඊළඟට… හොඳම සාහිත්‍ය රසයකින් යුතු බ්ලොග් අඩවිය. ෂහ්! මේකත් නියම අංශයක්. කවි කතා ලියන, ලියැවෙන බ්ලොග් අඩවි වලට තමයි මේ අවස්ථාව. මං දැක්කා එක තැනක අන්තර්ජාලයේ කවි කතානං චාටර්මැයි කියලා. ඉතින් ඔන්න අලුතෙන් එන නිර්මාණශීලීන්ට මේක හොඳ අවස්ථාවක්. සිංහල බ්ලොග් අවකාශය වින්දනයේ උපරිමයටම ගෙනියන්න ඔබට පුලුවන්. ලියන්න හොඳ හොඳ කවි, කෙටිකතා, නවකතා… නවකතා කිව්වාම පොඩි අදහසක් දෙන්නම්. ලියාගෙන යන්න කොටසින් කොටස නවකතාවක්. ඒ නවකතාව බ්ලොග්කරණ තරගාවලිය ඉවරවෙන කාල සීමාව එනකොටම, නවකතාවත් ඉවරකරන්න. ඒක හොඳ අත්දැකීමක් වේවි. දන්නෙම නැතිව නවකතාවක් ලියලා ඉවරකරන්න පුලුවන් වේවි! මොකද කියන්නේ? ආයේ බල බල ඉන්න දෙයක් නෑ! දැන්ම වැඩ පටාන් ගන්න!
ඊළඟට තියෙන්නේ හොඳම ව්‍යාකරණය වලින් ලියැවෙන බ්ලොග් අඩවියි, හොඳම පාඨක ප්‍රතිචාර හිමි බ්ලොග් අඩවියි, හොඳම සමූහ බ්ලොග් අඩවියි කියන අංශ තුන. ඇත්තටම ව්‍යාකරණ කියන දේ ගැන භාෂා විශාරදයින් සැලකිලිමත් වෙන දෙයක් නෙව. දැන් ටීවීයෙකේ, පත්තරේ වුනත් සම්මත ව්‍යාකරණ, අක්ෂර වින්‍යාස රටාවෙන් තොරව භාෂාව භාවිතා වෙන කාලයක්. ඉතින් බ්ලොග් අවකාශයත් එහෙම වුනොත් කට්ටිය කෑගහවි “මෙන්න භාෂාව කනෝ!” කියලා. ඉතින් අපි ‍මොකටද දෙවෙනි වෙන්නේ? ලියන්න හොඳ භාෂා දැනුම හොයා බලාගෙන. ඒක ඔබව ජයග්‍රහණය කරා ගෙනියාවි.

පාඨක ප්‍රතිචාර ගැන කිව්වාම නං ඉතින් මට බිම පෙරළි පෙරළි හිනාවෙන්න හිතෙනවා. මෙකේ අපි අදහස් කරන්නේ තම තමන්ම ප්‍රතිචාර දාගන්න එක නෙවෙයි. ඒ ඒ ලිපි වල ධනාත්මක සංවාද ඇතිවෙලා තියෙනවාද කියන කාරණයයි. මේවා පිළිබඳව විනිශ්චය මණ්ඩලය සැලකිලිමත් වේවි.

ඊළඟට අපි කණ්ඩායම් වශයෙන් කෙරෙන බ්ලොග් අඩවි වලටත් අනිවාර්යයෙන්ම තැන දෙනවා. කණ්ඩායම් හැඟීමකින් යුතුව එකතු වෙලා විවිධ විවිධ විද්‍යා-සාහිත්‍ය-කලා-සමාජ පර්යේෂණ කරන එක කොච්චර සුන්දර අත්දැකීමක් වෙයිද? ඉතින් ඒ හොඳම කණ්ඩාම දිරිමත් කරන එකයි අපේ අරමුණ.

දැන් ක‍ට්ටියට පොඩිම හරි මෙව්වා එකක් එන්න ඇති බ්ලොග්කරණ තරගාවලිය ගැන. ඉතින් ප්‍රමාද වෙන්න එපා. යන්න අලුත් දැනුම හොයාගෙන. තමන්ගේම, තමන්ගේ කණ්ඩායමේම බ්ලොග් අඩවි නිර්මාණය කරන්න. ඕනෑම පුද්ගලයෙක්ට ඕනෑම තරමක් බ්ලොග් අඩවි තමන් කැමති කැමති මාතෘකාවන්, අංශ යටතේ නිර්මාණය කරන්න පුලුවන්. අපිට වැදගත් අන්තර්ගතය විතරයි!

අලුත් අලුත් නිර්මාණ කරන අයට ලොකු තැනක් ලැබේවි. ගන්න වීඩියෝ කැමරාවක් අතට. අරගෙන කරන්න වාර්තාමය වැඩසටහන්. දාන්න යූටියුබ් එකට. ඊටපස්සේ බ්ලොග් එකට දාන්න. ඒක ලොකු අගයක් එකතු කරාවි බ්ලොග් අඩවියට.

ඇයි ඒ විතරක්ද? පොඩ්කාස්ට්!? ඒකත් වැදගත්ම බ්ලොග්කරණ ක්‍රමයක් නෙව. ඉතින් ඒ විදිහට වෙනස් විදිහකට හිතලා වෙනස්ම දෙයක් කරන්න. අපිට පුලුවන් කවුරුත් නොහිතන පුළුල් පරාසයක් ආවරණය කරන්න. ඉතින් කට්ටියම එකතුවෙන්න…. අකුරු වලින් විප්ලවය කරන්න! අකුරු අකුරු ගැටගහන්න… අලුත් දේවල් අලුත් අදහස් නිර්මාණය කරන්න! අපි ඉන්නවා ඔබව දිරිමත් කරන්න!!!!

සාහිත්‍ය – සාහිත්‍යකරණ‍යේ ඊළඟ යුගය
සාහිත්‍ය බ්ලොග් කියවනය
බ්ලොග්කරණ තරගාවලිය
උපකාරක අංශය (අන්තර්ගතයන් එකතු කෙරෙමින් පවතී)
Facebook පිටුව
Twitter

අපේ ගූගල් සමූහයට එකතු වෙන්න අමතක කරන්න එපා. අපි කතා කරමු සාහිත්‍ය ගැන, බ්ලොග්කරණය ගැන, අලුත් අලුත් සංකල්ප නිර්මාණය කරමු! අපිට ඔබේ අදහස් වැදගත්!

Categories
විවිධ

ජීවිතය යනු අත්දැකීම් සමුදායකි.

වැඩමුළු අතර අත්විඳි අත්දැකීම් කිහිපයක්. ජීවිතය හා යා කිරීමකි…

කාලෙකින් බ්ලොග් සටහනක් ලියැවුනේ නැත්තේ ජීවිතයට දැනිලා තියෙන තෙහෙට්ටුව නිසා. සමහර විට ළඟින්ම කියලා තියාගන්න කෙනෙක් නැතිවෙච්ච නිසා වෙන්න ඇති. දැන් ඉතින් කවි කතා ලියන්න තරම් හිතට උත්ප්‍රේරකයක් නෑ. හිතුවාට වඩා ආදරය කියන දේ හරිම සංකීර්ණ ප්ලෑන් එකක්. ඒක හොඳටම තේරුනේ මොනවාහරි වැඩක් කරන්න යද්දී. ආදරය ගැන හිතලා බැලුවො‍ත්. ම‍ම අළුත් විදිහට ලියන්න, කියවන්න, හිතන්න පටන්ගත්තේ එක්කෙනෙක් නිසා. මේක මට විතරක් පොදු කාරණයක් නෙවෙයි. තව බොහෝ දෙනෙකුට. මං හිතන්නේ හැමෝටම මේ සංසිද්ධියම තමයි. ඉතින් අන්න ඒ කාරණේ නිසා තමයි බොහෝ දෙනා උත්සාහ කරන්නේ තමන් උත්සාහ කරන කෙනා තමන්ටම ලබා ගන්න. මං ඒ ගැන ගොඩක් හිතුවාම මටම තේරුනා ඒක නිශ්ඵල දෙයක් කියලා. සාමාන්‍යයෙන් උත්සාහය කියන ‍දේ අතඅරින්න හොඳ දෙයක් නෙවෙයි. ඒත් සමහර වෙලාවට සමහර හේතූන් මත මේ උත්සාහය කියන දේ අතඅරින්න සිද්ධ වෙන එක හරිම ස්වභාවිකයි. ඒ ඉතින් එක දෙයක් ගැන. මේ මේ කරුණු කාරණා ඔළුවේ දරාගෙන ඉන්න නිසාත්, උත්ප්‍රේරකයක් කියලා දෙයක් දැන් නැති නිසාත් මේ බ්ලොග් සටහන ලියන්නේ මීට කලින් ලියාගෙන ගියපු බ්ලොග් සටහන් පහ-හය මකලා දාලා. මේකත් නොමැකේවී කියන බලාපොරොත්තුවෙන් ඉදිරිටම ලියාගෙන යමු.

සුදාරක ළඟදී දකුණු පළාතට ගියා, ගිහිල්ලා ලොකූ වැඩ කන්දරාවක් කරා කියන දේ ඉතින් දැන් හැමෝම නොදන්න කාරණයක් නෙවෙයි. මං විතරක් නෙවෙයි. අපේ සභාපති ලක්පති. මගේ බ්ලොග්කරණ හිතමිත්‍රයා ඉද්දා… මේ හැමදෙනාම එකම කණ්ඩායමක් විදිහට සහෝදර හැඟීමකින් තමන්ගේ වැඩ කටයුතු රාජකාරී ඉටුකරපු සතියක් තමයි ඒ. හරියටම ජුනි 22වෙනිදා ඉඳලා ජුනි 26වෙනකන්. සතියකට ඉතින් දින 7ක් තියෙනවා තමයි. මම ඒකෙන් දින පහක් විතරයි උස්සලා පෙන්නුවේ. ඒත් කාලය කියන දේ එහෙම මනින්න බෑ. පැය වලින්, මිනිත්තු වලින් මැන්නාට කාලය කියන දේ හරිම සාපේක්ෂයි. උදාහරණයක් විදිහට දැනිලා තියෙනවා නේද කොච්චර හිමින් වෙලාව යනවාද කියලා… තමන් තනිවෙච්ච වෙලාවට? කරන්න මුකුත්ම නැතිවෙච්ච වෙලාවට… ඔරලෝසුවක් දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට? ඒ වගේම වෙලාව කියන දේ ඇහිපිල්ලමක් ගහන ‍මොහොතකින් ඉවර වුනා වගේ දැනෙන වෙලාවල් තියෙනවා නේද? ඒ අටුවා ටීකා ඕනෑ නෑ. මං කියන්න උත්සාහ කරේ. කාලය කියන දේ ඒ ඒ වෙලාවට ඒ ඒ විදිහට සාපේක්ෂයි කියන කාරණය විතරයි. ඒ සතිය…. හරි. ඒ දවස් පහ මට දැනුනේ තත්පරයක් වගේ. පුදුමයි. ඇත්තටම මට දැන් දැනෙන්නේ තත්පරයෙන් දාහක එකක කාලයෙන් ගෙවිලා ගියා වගේ. කොච්චර නම් දේවල් කරන්න ඇත්ද? ආයෙත් ඒ වගේ ගමනක් යන්න පුළුවන් වෙයිද?

බෑ…

ඒ වගේ ගමනක් ආයෙමත් යන්න බෑ. මොකද ඒ වගේ ගමනකට තියෙන්නේ, ඒ වගේ කාල ප්‍රාන්තරයක්, ඒ ගමනේ ඉන්නකොට තියෙනවා වගේ මානසිකත්වයක් විතරයි. තව අවුරුද්දකින් මෙතන වාඩි වෙලා ඉන්නේ මම නෙවෙයි. ඒ වෙනම “මම”ක් විතරයි. වෙනම භෞතික වශයෙන් ජීවියෙක් විතරයි. හැබැයි හිතුවිලි කන්දරාවක් ඒ වෙනකොට, ඒ දින සති මාස ඇතුලේ එකතු වෙලා තියේවි…

ආහ්… මේ සටහ‍නේ අගක් මුලක් කියලා දෙයක් මට තේරෙන්නේ නෑ වගේ. මේක කියවනවානම් ඒක එහෙම හිතෙනවාද? ගණන් ගන්න එපා. ඒක මේ බ්ලොග් සටහනේ හැටි. තේරුමක් කියලා දෙයක් නෑ. ඔහේ කියවාගෙන යන්න. එපා වගේ නං නිකං ඉන්න… මම ලියනවා… ආයෙත් නම් මකන් නෑ… නෑමයි…

මං මේ කියාගෙන ගියේ හිතිවිලි ගැන. ඒ සතිය ඇතුළත කාලය ඇ‍තුළේ මම හිටියේ වෙනම ලෝකය. අවුරුදු 17යි දින දෙකක් පහුවෙලා පටන්ගත්ත ඒ කාලය ඇතුළේ. ඒ සතියයි, පහුගිය අවුරුදු 17යි දින දෙක ඇතුළේ සිද්ධ වෙච්ච දේවල් කල්පනා කරලා ගත්තාම. හරිනම් මුකුත්ම දෙයක් වෙලා නෑ වගේ. බලන්න… ජීවිතය ගැන මොනවාමහරි අවබෝධයක් ගන්න දවස් පහක් කරපු බලපෑම… අපි ඉන්නේ, අපිව හිරකරලා තියෙන්නේ පංතියක් ඇතුළේ. මම එක පංතියක. මේක කියවන තව කෙනෙක් තව පංතියක. හරි. අපි පංතිය කියන වචනය නැතිව පෙට්ටිය කියන වචනය ආදේශ කරමු. මම ඉන්නේ මගේ පෙට්ටියේ. මට පේන්නේ මගේ පෙට්ටිය ඇතුළේ තියෙන දේවල් විතරයි. අපි කියමු ඒ පෙට්ටිය විනිවිද දකින්න බෑ කියලා… එහෙනම් ඉතින් තමන්ගේ හිතිවිලි සීමා වෙලා තියෙන්නේ ඒ පෙට්ටියටම විතරයි. හරි. ඒ කතාව ටිකක් සංකීර්ණ ප්ලෑන් එකක් වගේ. මෙහෙම කියමු. මං පොඩි කාලේ හිටියේ තිස්ස. මං හිටියේ තිස්ස පෙට්ටියේ. ඒ කාලේ මම දැනගෙන හිටියේ තිස්ස ගැන විතරයි. මං දැනගෙන හිටියේ තිස්ස යාලුවෝ විතරයි. ඒක මට කට්ටිය කියනවා වගේ දුෂ්කර පළාතක් වුනේ නෑ. මම හැමෝගෙන්ම ඇහුවේ නැතිවුනාට මගේ හිතේ හොල්මන් කරපු ප්‍රශ්නයක් තමයි ඇයි තිස්ස දුෂ්කර වෙන්නේ. මේ තියෙන්නේ හොඳට කන්න-අඳින්න. මේ තියෙන්නේ වතුර. ඉස්සරහින් ලස්සන ඇළකුත් ගලනවා. තව පැත්තකින් වෙල් යාය. තව පැත්තකින් තිස්ස පන්සල… තව පැත්තකින් අපේ ඉස්කෝලේ… ඉතින් ඇයි හත්තිලව්වේ මේක දුෂ්කර වෙන්නේ? ඒක මොන කුණුහරුප කතාවක්ද? ඒකට එක ‍හේතුවක් මම හිටියේ මධ්‍යම පංතිය කියලා කියන පංතිය නිසා වෙන්න ඇති. අන්න ඒක නිසා බස් එකේ එල්ලීගෙන මගේ පංතියට එන මගේ වයසේ එවුන් ගැන මම හරිහැටි දැනගෙන හිටියේ නෑ. ශිෂ්‍යත්වය කියන දේ පාස් වෙනවා කියන දේ උන්ට ලොකු බරක් කියන දේ මම දැනගෙන හිටියේ නෑ. මම පංති ‍ගියේ නැතිවුනාට, පංති යන එවුන්ට වඩා හොඳට ශිෂ්‍යත්වේ පාස් වුනේ ගෙදර තිබ්බ වටාපිටාව නිසා, අර මධ්‍යම පාංතික ගතිය නිසා කියලා තමයි මට දැන් හිතු‍නේ. මම ශිෂ්‍යත්වේ පාස් වෙලා  ලකුණු ගාන ඇහුවාම මට තේරුනේ නෑ ඒකේ ඇති මහලොකු වැදගත්කම. මට ඒක නිකං ඉලක්කමක්ම වුනා විතරයි. ඉතින් ඒ වෙලාවේ ශිෂ්‍යත්වේ ලකුණු අඩු වුන. ඒක නිසාම අඬ අඬ හිටපු ගෑනු ළමයෙක්ට මම කිව්වේ…

“ඕක ඉතින් ගණන් ගන්න එපා… ඔහොම තමයි” කියලා.
එතකොට එයා අඬන ගමන්ම මට බැනගෙන බැනගෙන ගියා… “තමුසේ ඉතින් පාස්නේ. පාස් වෙලා ඒකට තමුසෙගේ තියෙන මහන්තත්ත කමනේ ඔය…”

ඒ කතාව මගේ ජීවිතේ වෙනස් කරපු තැනක්. මම හිතුවා. මම ඒක කිව්වේ එයාගේ හිත සනසන්න මිසක්. එහෙම හිතකින් නෙවෙයි. ඉතින් ඇයි මට බැනගෙන බැනගෙන ගියේ… මම කල්පනා කරා…

දැන් මම හේතුව දන්නවා. ඒ වෙලාවේ මම හිරවෙලා හිටපු පෙට්ටියේ නෙවෙයි. මම දැන් ඉන්නේ. ශිෂ්‍යත්වේ පාස් වෙලා උසස් යැයි සැලකෙන පාසලකට ආවානං ඒක ලොකු ජීවිත පිටිවහලක්. අලුත් අත්දැකීම් එක්ක ජීවිතේ වෙනස්කරගන්න පුළුවන් කියන දේ ඒ අය දැනගෙන හිටි‍යා කියලා මං දැං දන්නවා. තමන්ට ඒ පීඩනය තිස්සේදී තිබුනා කියන දේ දැං මං දන්න කාරණයක්. ඒක ජීවිත අත්දැකීමෙන් දන්න කාරණයක්. ජීවිතේ කියන්නේ මහාම මහා අත්දැකීම් කන්දරාවක්. තමන්ට එල්ල වෙලා තියෙන පීඩනයෙන් මිදෙන්න ගන්න උත්සාහයක්. සමහරු ඒ සමාජ පීඩනයෙන් මිදිලා… ආපහු තමන්‍ගේ ඒ සමාජයටම පීඩනය යොමු කරනවා. ඒ වගේම සමහරු ඒ පීඩනයෙන්ම ඉඳලා මැරිලා යනවා. ඔන්න ඕකයි වෙන්නේ. මෙන්න මේ දේවල් ගැන හිතන්න මට අර මුලින් කියපු දවස් පහ ප්‍රමාණවත්. දවස් පහක් කියලා කිව්වේ සම්මත කාලයෙන්. මට ඒක තත්පරයක් වගේ…

ජීවිතේට පරිගණකයක් අතින් අල්ලලා නැති අයත් එක්ක අපි කතා කරා. ඒ අයගෙන් අදහස් ගත්තා. ඒ අය මේ අපි වගේම අය. ඉතින් ඇයි අපිට තියෙන දේවල් ඒ අයට නැත්තේ. මම එක්කෙනෙක් අපිට කියපු දේ අහගෙන හිටි‍යා. මෙතන වෙලා තියෙනවා ලොකු වැරැද්දක්. ඔව්. සමාජ ක්‍රමයේ තියෙන ලොකු වැරැද්දක්. මේක ක්‍රමයේ තියෙන ප්‍රශ්නයක්…  එක්තරා හේතුවක් මත සුදාරකට දකුණු පළාතේ ඉස්පිරිතාලයකට යන්න වුනා. හැම තැනම… “Donated By…” “ආධාර මත…” ඔය වගේ වචන තමයි හැම බිල්ඩිමකම. හැම වාහනයකම.  ඉතින් කොහොම දියුණු වෙයිද රට. තමුන්ට උඩින් ඇවිල්ලා බිල්ඩිම හදාදෙනකන් බලාගෙන ඉන්න කම්මැලි රටක් මේක. ආධාරවලට ලැබෙන දේවල් ගසාකන්න, එකෙන් ජීවත් වෙලා ඉන්න උදවිය ආධාර ගන්න ඕනකම නිසාම තියෙන දේවල් හරියට හදන්නේ නැහැ. මොකද අඩුපාඩු තියෙන තැනටනේ ආධාර දෙන්නේ. ඉතින් අර ආධාර වලින්ම ජීවත් වෙනවා.

ඒක එක ප්‍රශ්නයක් විතරයි. තව මේ වගේ ප්‍රශ්න ගොඩයි. අපිට අදහස් දක්වපු කෙනෙක් කියපු කාරණයක් තමයි. ඒ අය අපේ පාසලේ ප්‍රධානතම ඉසව්වක් ‍වෙච්ච ස-ග වගේ වැඩසටහන් බලනවා. ඒ බලන අතරේ ඒ අය දකිනවා පොඩි අය ඉතාමත්දක්ෂ විදිහට ඒ ඒ වාදන කටයුතු කරනවා කියන කාරනේ. ඉතින් ඒ පළාත් වලත් ඉන්නවා ඒ තරම්ම දක්ෂතාවට ළඟා වෙන්න පුළුවන් අය. ඒත්… පහසුකම් නෑ. සංගීත භාණ්ඩයක් අරගෙන දෙන්න විතරක් නෙවෙයි,  එදා වේල වත් හරියට හොයාගන්න බැරි සමාජ තලයකයි ඒ අය ජීවත් වෙන්නේ. ඉතින් ඔන්න ඔහොමයි. කොළඹින් බැහැර (කොළඹ මේ තත්වය නැතුවා නෙවෙයි) සමාජ ජීවන තලයේ වටපිටාව. මේක අපේ කණ්ඩායමේ හැමෝම අධ්‍යයනය කරා. ඒ ව‍ගේම ඒ ඒ පළාත් වල. ති‍යෙන හොඳම දේවල් එක තැනකට කේන්ද්‍ර වෙලා. ඒ පළාතේ එක තැනකට විතරයි ඒ පහසුකම්. එතනින් එහාට මුකුත් නෑ. අර තියෙන අයටම ලැබෙනවා මිසක්. නැති අයට මුකුත්ම නෑ. ඒ දේ ලබාගන්න තරම් දැනුමකුත් නෑ. දැනුම ලබාගන්න විදිහකුත් නෑ.

මේ වගේ දේවල් තේරුම්ගන්න අවශ්‍යයි. NGO දාගෙන එක එක මඟුල් නැටුවාට. දිය රෙද්ද වෙනුව‍ට ගමේ ගෑනුන්ට බිකිනිය ඇන්දුවාට ප්‍රශ්නය විස‍ඳෙන්නේ නෑ. මේකට කවමදාකහරි විසඳුමක් අවශ්‍යයි.

මෙච්චර වෙලා කතා කරේ. සමාජ-දේශපාලනික වට පි‍ටාවක් ගැන. ඒ පිරිමි ළමයෙක් රාජකීයේ හිටියොත් කොයිතරම් දුරකට යාවිද, ඒ ගෑනු ළමයෙක් විශාකාවේ හිටියොත් කොයිතරම් දුරකට යාවිද. අපි කියන්නේ ඔක්කොම රාජකීයට ගෙනැල්ලා හිරකරන්න නෙවෙයි. මොනවාමහරි යාන්ත්‍රණයක් අවශ්‍යයි. ඒ ගැන වෙනම කතාකරමු. මේක ලොකු මාතෘකාවක්. ඒක අධ්‍යාපනය-සමාජය-දිළිඳුකම වටේ එතිලා තියෙන ලොකු කතාවක්.

ඇත්තම කතාව ගුරුවරයෙක් නැති තැන එතන පාසල් ශිෂ‍්‍යයෝ ලබාගන්නේ ලොකු නිදහසක්. මෙන්ම මේ නිදහස කියන දේ හරිහැටි පාවිච්චි කරන්න ඒ නිදහස ලබන ශිෂයින් අවදියෙන් ඉන්න අවශ්‍යයි. දැන් කාලෙන නම් ගුරුවරයෙක් නැතිව අරින ගමනක යන පාසල් ශිෂ්‍යයින් බොහෝ දෙනෙක් ආපහු එන‍්නේ කකුල් දෙකෙන් නෙවෙයි. අනිත් අයගේ උරහිස් උඩින්. මේක හැමෝටම සාධාරණ කාරණයක් නෙවෙයි. අපිට අන්න ඒ කියපු නිදහස ලැබුනා. මේ නිදහස ලබාගත්තේ වෙන මොකක්වත් නිසා නෙවෙයි. අපිටම කියලා ලොකු ජීවිත අත්දැකීමක් විඳගන්න. වැඩමුළු වල අසාර්ථක වෙච්ච තැන් මොනවාද? සාර්ථක වෙච්ච තැන් ‍මොනවාද? අපි අපිම කතා ක‍රා. ගුරුවරයෙක් නැති තැන කතාකෙරෙන ගොඩක් දේවල් නිදහසක් ඇතිව අපි කතා වුනා. සමාජය ගැන දේශපාලනය ගැන වගේ දේවලුත් අපි කතා කරා. කවුරුවත් ආ‍‍වේ නෑ අපිට උපදෙස් දෙන්න. අපි අපිම සැලසුම් කරා. අපි අතරේ අඩු පාඩු තියෙන්න ඇති. ඒත් අපි යමක් කරා කියන දේ අපි දන්නවා. අපි අනුන්ගෙන් අදහස් ගන්නැති මහ උද්ධච්ච එවුන් කියලා නෙවෙයි අපිට කියන්න ඕනේ වුනේ. අපිට අවශ්‍ය වුනේ වෙනස් විදිහක උත්සාහයක් කරන්න. විප්ලවයක් කරන්න. ඉතින් ඒකයි අපි අපිම මේක අපේ විදිහට කරේ. බැනුම් අහපු වාර නං අනන්තයි. අත්දැකීම් ලබාගත්ත වාර අනන්තයි. නොසිතූ සිදුවීම් වලට මුහුනදුන්න වාර අනන්තයි. මේ හැමදේම වුනේ දවස් පහකට. නෑ…. එක තත්පරයකට.


ජීවිතේ කියන්නේ මාරම අමුතු දෙයක්. ජීවිතේ මේ කාලේ. ඒ කියන්නේ අවුරුදු 17-18-19 කාලේ. පුදුම දේවල් කරන්න හිතෙන්නේ. ම්… මේ දවස්වල චිත්‍රපටි බලනවා. පොත් කියවනවා කියන දේම තමයි. එතැනින් එහා ලෝකයක් නෑ.

හරි.


ඇති යාන්තං මේක ලියලා ඉවරයක් කරගන්න පුළුවන් වුනා. ඒක ලොකු දෙයක්…. 🙂 වැඩමුළු අතරතුරේ තව තව දේවල් ගැන… ම්… පුළුවන් වුනොත් කියලා දාන්නම් 🙂

මේ තියෙන්නේ අපේ සභාපති, ලක්පති සහෝදරයා අත්විඳපු තවත් අත්දැකීමක් ගැන.