කවියෝ නොවෙති කිසිදා පෙම්වතුන්.

එකඟයි සුදාරක සමඟ. ඒ උනාට මම අහල තියේ මෙහෙම.(කොහේ දෝ පැරණි හින්දි චිත්‍රපටයක)

මෙ ශායර් තො නහී
මගර් ඒ හසී
ජබ්සෙ දේඛා මේනෙ තුජ්කො
මුජ්කෝ ශායරී ආගයී

මම කවියෙක්නම් නොවෙමි
නමුත් සුන්දරියේ
ඔබ දුටු වෙලේ පටන්
මට කවි සිතුවිලි පහල වෙයි.

මටත් යන්තම් කවි පද ටිකක් ගැට ගහගන්න ඇහැක් වුනේ වරහව නිසා තමයි.ආදරය කරන කාලේ මක්කට කවි ලියනව ද අමුතුවෙන්.

අහලා නැද්ද කතාවක්,කවියාද පිස්සාද පෙම්වතාද සිතුවිලි මැවීම අතින් සමානය කියලා.ඒ කියන්නෙ පිස්සාව හලලා ගත්තහම කවියාත් පෙම්වතාත් කියන්නෙ එක්කෙනෙක්..))

කොහොමටත් හරිම රසිකාවිය මුණ ගැහුණම තමන් ඇත්තටම කවියෙක් කියලා හිතාගෙන කවි ලියන්න පුළුවන් වේවි..එදාට ලියන කවි අපතේ යන එකක් නැහැ.