මාතෘකාවයි, බ්ලොග් අඩවියේ නමයි දෙක දැක්ක ගමන්ම මේක කියවන්න ආපු අයගෙ ඔළුවට එන්න ඇත්තෙ ඡන්ද බලය වත් තාම අතේ නැති මේ මනුස්සයට දැන්ම විවාහයක් ඔළුවට ගහල කියල වෙන්න ඕනෙ කියල මට 100%ක් විශ්වාසයි.

නෑ. ඒක එහෙම නෙවෙයි. ඕක හරි ලස්සන මාතෘකාවක්. කතා වෙන්න දේවල් නම් එමටයි. මම මේ බැලුවේ ගොඩක් අය කැමතියි තමන්ගෙ විවාහය අමුතු විදිහට සංවිධානය කරල කරගන්න. හරිම උත්සවශ්‍රීයෙන්. ජීවිතයට එකපාරක් විතරයි බොහෝ වෙලාවට උත්සවශ්‍රීයෙන් විවාහය කරගන්නෙ. ඉතින් විවාහය කියන්නෙ මං නං හිතන්නෙ ‍දැං කාලෙ කෙනෙක් උසස්‍ පෙළ ලිව්වට පස්සෙ මුහුනදෙන භයානකම කඩඉම.

මං මේ කියාගෙන ගියේ ගොඩක් අය උත්සවශ්‍රීයෙන් තමන්ගෙ විවාහ උත්සවේ කරන්න කැමතියිනෙ. ඔය අතරෙ ඉන්නව අමුතු අමුතු විදිහට තමන්ගෙ විවාහ උත්සවය සංවිධානය කරගත්තු අය. සමහරක් උත්සව බලන්න ආසයි. සමහරක් උත්සව බලන්නත් හිරිකිතයි.

පිටරටින් ලංකාවට ආපු පෙම්වතුන් යුවලක්, ලංකාවෙ දේශීය ඇඳුමෙන්… ඒ කියන්නෙ මනාලය සරමයි බැනියමෙන් සහ මනාලිය සාරියෙන් හැඩවෙලා බක්කි කරත්තයෙන් කැන්දගෙන ගියපු විවාහ උත්සව ගැන පත්තරවලින්, රූපවාහිනියෙන් බො‍හෝ විට දැකල ඇති.

දේශීය විදිහෙන් විවාහය කරගත්තු
විදේශීය පෙම්වත්තු

ඒ වගේම ලංකාවෙ ඉපදිලා විදේශීය ඇඳුමින් විවාහ උත්සවය පවත්වලා කාර් එකෙන් කැන්දගෙන ගිය විවාහ උත්සවත් තියෙනවානෙ. ඒ කියන්නෙ,

විදේශීය විදිහෙන් විවාහය කරගත්තු
දේශීය පෙම්වත්තු

ඒ වගේම තව තව අය එක එක විදිහෙන් තමන්ගෙ විවාහ උත්සවය සංවිධානය කරල තියෙනව. අහසෙ ගමන් කරන ගුවන් යානා වල නැගගෙන විවාහ වෙලා පැරෂුට් වලින් (යහතින්) බිමට පැනපු මනාල යුවල් ගැන ආරන්චි වෙනව.

ඔය කාටත් ඕනෙ අමුතු දෙයක් කරන්න. ඉතින් මාත් හිතුව අමුතුම ආකාරයේ විවාහ උත්සවයක් සංවිධානය කරන්න. මෙහෙම හිටියට මාත් innovative පාසලක පාසල් ශිෂ්‍යයෙක්නෙ.

මුලින්ම කරන්නෙ ෆේස්බුක් වෙබ් සයිට් එකේ event එකක් හදන එක. හදල හැම කෙනාටම මගේ මඟුලට ආරාධනා කරනව.
මගේ මනාලියගෙ ගෙදරයි, මනාලයා වන මගේ ගෙදරයි වෙබ් කැම් දෙකක් සවි කරල, live video stream දෙකක් අන්තර්ජාලයට මුදාහරිනව.
එහෙම කරල අර live video stream වෙන වීඩියෝ දෙක එක වෙබ් පිටුවකට සම්බන්ධ කරල, ඒකට chat room එකකුත් එකතු කරනව.
ඔන්න ඒකට live radio එකකුත් සෙට් කරනව.
ඉතින් නියමිත වෙලාවට අර මම හදල තියපු ඉවෙන්ට් එකේ පිටුවෙන් ආරාධනා ලබපු කට්ටිය. මේ වෙබ් පිටුවට එකතු වෙනව.

ඔන්න දැන් මගේ මඟුල යනව.
රේඩියෝ එකෙන් ඉතින් එක එක මඟුල් සින්දු වාදනය වෙනව.

ඉතින් ඔන්න මගේ මගුල යනව. මම මගේ වෙබ් කැම් එක ඉස්සරහ මගේ ගෙදර, මගේ මනාලිය එයාගෙ ගෙදර එයාගෙ වෙබ් කෑම් එක ඉස්සරහ. තව එතකොට යාලුවො දෙතුන් දෙනෙකුට ලයිව් රේඩියෝ එකේ වැඩේ බාරදෙනව.

ඉතින් ඔන්න පවුලේ ජ්‍යෝතිෂවේදියාට කියල කලින් බලාගත්තු නැකතට අනුව. (නිකම් පෝරු හදන්න සල්ලි නාස්ති කරන්නෙ ඇයි කියල) මම නගිනව පුටුව උඩට. මනාලිය නගිනව පුටුව උඩට… ඉතින් ඊට පස්සෙ මුදු මාරු කරන වෙලාවට. මම මගේ මනාලියට facebook application එකක් හරහ මුද්ද යවනව. මනාලියත් එහෙම්මම කරනව. අර ගාථා කියන වෙලාවට. කලින් රෙකෝඩ් කරගත්තු ගාථා ටික වෙලාවට වාදනව කරනව. ජයමංගල ගාථා ටිකත් ඒ විදිහටම කියල දානව. අලුත් මනාල යුවලට ලැබෙන තෑගි බෝග ඔක්කොම දෙන්නෙ facebook එක හරහ. සල්ලි එහෙම දෙනවනං paypal වුනත් පාවිච්චි කරන්න පුලුවන්. ඒකට links මම අර හදනවයි කියලු වෙබ් පිටුවට එකට එකතු කරන්නංකො.

පස්සෙ අපි දෙන්න විවාහය රෙජිස්ටාර් කරන්නෙත් අලුත්ම විදිහට. අපි විවාහ රෙජිස්ටාර්ට හදල දීපු වෙබ් සයිට් එකට ගිහිල්ල, ඒකෙ තියෙන වෙනම web form එකක් පුරවල. තමුන් තමන්ගෙ මනාලියව / මනාලයාව ජීවිත කාලය පුරාම බාරගන්නව කියල තියෙන එකට හරි ලකුණෙන් ටික් කරල. web form එක සබ්මිට් කරනව. ඊළඟ පිටුවෙන් විවාහ සහතිකය මුද්‍රණය කරගන්නත් පුලුවන්!

ඉතින් ඔහොම තමයි විවාහය සිද්ධ වෙන්නෙ. පස්සෙ අපේ වැඩත් එක්ක ලැබෙන නිවාඩු දවසක බස් එකකට නැගල, මධුසමය ගත කරන්න යන්න බැරියැ.

ලංකාව වගේ (සිරා) ආර්ථික, සමාජයීය, දේශපාලනික වටපිටාවක් තියෙන (සිරා ආතල්) රටක ඉන්න අපිට. මේ වගේ ලස්සනට මඟුල් උත්සවයක් සංවිධානය කරගන්න පුලුවන්නම්, ඒක කොච්චර වටිනවද? කන්න බොන්න දෙන්න ඕනෙත් නැහැ. සල්ලි වැඩිපුර වියදං වෙන්නෙත් නැහැ. අනික ඉතින් බොන්න දෙන්නෙත් නැති නිසා…

මතට තිතටම තිත!