Categories
Uncategorized

මෙතැන් සිට තව සුළු මොහොතක් ගිය පසු.

මෙම සටහන ඩේටාබේස් එකේ ගැටලුවක් නිසා අතුරුදහන් වුනා. වේලාවට බැකප් එකක් ළඟ නොතබාගැනීම නිසා ලැබී තිබුණු ප්‍රතිචාරත් අතුරුදහන්. ඒ පිළිබඳව සමාව ඉල්ලා සිටිනවා.

ආයුබෝවන්. මගේ ජාතියේ අය එහෙමයි ඕනෑම කතාවක් පටන් ගන්නේ. ඒකෙ තේරුම ආයුෂ බොහෝ වේවා කියලයි.

එක්සත් ඇමරිකා ජනපදයේ විශ්ව විද්‍යාලයක සම්මන්ත්‍රණයක් අමතන තවමත් අවුරුදු පහළොවක් නැති මේ පොඩි දරුවා ශ්‍රී ලාංකිකයෙක්. නමින් ඇන්ඩෘ ස්වස්තික ලියනගේ. අපි ඔහුගේ කතාවට සවන් දෙමු.

පොඩි කාලෙ ඉඳල මට ප්‍රශ්නයක් තිබුනා. මගේ අම්මා තාත්තා සහ මම, ඔබගෙන් බොහෝ වෙනස්. මට එය මුලින්ම තේරුණේ හමේ පැහැයෙන්. මාත් එක්ක එකම පාසලේ ඉගෙනගත් ළමයින්ගේ දෙමව්පියන් එක්ක සසඳනකොට මගේ දෙමව්පියන් ඉංග්‍රීසි කතා කරන විදිහ හරි අමුතුයි. ඉතින් මම දවසක් අම්මගෙන් ඇහුවා…

“ඇත්තටම අපි කවුද?”

අම්මා මට හිනාවෙලා සෑහෙන්න දිග කතාවක් කිව්වා. ඒක ඇත්තටම පුදුම එළවන සුළු කතාවක්. දිග ගමනක්.

මම පැවත එන්නෙ ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගෙන්. ශ්‍රී ලංකාව නමැති රට ඇත්තටම පිහිටලා තියෙන්නේ ඉන්දියන් සාගරයේ. ඉන්දියාවට පහළින්. අම්මා මට ලෝක සිතියමක් අරගෙන පෙන්නුවා. අද ශ්‍රී ලංකාව මහජන චීන සමූහාණ්ඩුවට අයිති දූපතක්. කලින් ජීවත් වු මිනිසුන්ට ගරු කිරීමක් වශයෙන් තවමත් මේ දූපතට කියන්නේ ශ්‍රී ලංකාව කියලා.

ශ්‍රී ලංකාව අද මිනිසුන්ට ජීවත් වීමට නුසුදුසු රටක් වශයෙක් එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය තීරණය කරලා අවසන්. ඇත්තටම මගේ සීයලාගේ කාලයේ තිබුන සරුපස දැන් හොයාගන්නට නැහැ. ඉස්සර ඒ රටේ මිනිස්සුන්ට වගා කරන්න සහනාධාර වශයෙන් අඩුමිලට ලබාදුන් පොහොර වල තිබුන කැඩ්මියම් ආදී බැර ලෝහ පසේ තැන්පත් වෙලා පස දූෂණය වුනායින් පස්සේ නැවත වගා කටයුතු කරන්න අපහසු වුනා වගේම, පානීය ජලයත් දූෂිත වුනා. බොහෝ අහිංසක මිනිසුන් ප්‍රමාණයක් වකුගඩු රෝග වලට ලක් වුනා. මීට අමතරව නිසි ප්‍රමිතියෙන් තොර කර්මාන්තශාලා නිසාද බොහෝ පිරිසකට නොමිලේ හිමිවුන පානීය ජලය උල්පත් දූෂිත වුනා.

මේ සියල්ල සිදුවෙන අතරේ රටේ විවිධ වූ ආගමික කල්ලි ඇතිවුනා. පල්ලි වලට ගල් ගැහුවා, බෝ ගස් කැපුවා… තමන්ගේ අනිකා සැක කිරීම නිසා බොහෝ දෙනා එකිනෙකාගෙන් දුරස් වුනා. මගේ අම්මා සිංහල නිසා සහ තාත්තා දෙමළ නිසා එයාලාට නොයෙකුත් ප්‍රශ්න වලට මුහුනදෙන්න සිදුවුනා. අන්තිමේ ඔවුන් දෙදෙනා තීරණය කරේ ඇමරිකාවට එන්න. මම සිංහලද, දෙමළද කියලා මම තවම තීරණය කරලා නැහැ.

ශ්‍රී ලංකාව ඇත්තටම ලස්සන රටක්. මගේ අම්මා ළඟ තවමත් එහි පින්තූර තියෙනවා. සුන්දර මුහුදු වෙරළක් සහ රට මැද කඳුකරය අතිශයින්ම දර්ශනීයයි. ඒත් මෑතකදි ලබාගත් ඡායාරූප නම් අතිශයින්ම බිය උපදවන සුළුයි. රතු වූ පස් කඳු, දුමින් පිරුණ වළාකුළු මීට වසර කිහිපයකට පෙර තිබූ  ලංකා භූමිය පිළිබඳව සාධක කිසිවක් ඉතිරි කර නැහැ.

ඒ මගේ කතාව. මම ශ්‍රී ලාංකිකයින්ගෙන් පැවත ඒම පිළිබඳව මම සෑහෙන්න සතුටුවෙනවා. නමුත් මට කවදාවත් මගේ මව්රට දකින්නට ලැබෙන්නේ නම් නැහැ. ඉතින් මගේ කතාව මෙහින් අවසාන කරන්නම්. මේ පිළිබඳ නිගමන වලට එළඹීම ඔබට බාරයි.

ආයුබෝවන්. ආයුෂ බොහෝ වේවා ඔබට.

ප.ලි: පහත වීඩියෝව බලන්න. හදිස්සියේවත් එක්කෙනෙක් අතින් මෙහි රිද්මය වෙනස් වුනානම්, හැමදේම අලුතෙන් කරන්න සිද්ධ වෙනවා. ඇත්තෙන්ම එහෙම කරන්නත් ඇති. ඒ වුනත් වැදගත්කම, තමන්ගේ අනිකා විශ්වාස කිරීම සහ තමන්ගේ කාර්යය අවබෝධ කරගෙන නිවැරදිව කිරීම. ඒකට අපි!

[youtube=http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Hz63M3v11nE][/youtube]

Categories
Uncategorized

/*NO COMMENTS*/

කැම්පස් එකේ පළමුවෙනි සෙමෙස්තරය ඉවරයි. මේ දවස්වල විභාගෙ. ඒකෙනුත් විෂයන් හතරක් ඉවරයි. මේ හැමදේම සිදුවෙන අතරේ තමයි මේ ලිපිය ලියන්න හිතුනේ. ලිපි විතරක් නෙවෙයි. ජීවිතය වුනත් අලුතෙන් ලියවෙන කාලයක් මේ.

කැම්පස් එකේ මුහුනදෙන අත්දැකීම් සහ යොවුන් වියේ උච්චතම කාලයේ අත්දැකීම් අකුරු වලට හැරවීම බොහොම සියුම් වැඩක්. ලියුවාට විතරක් මදි නෙව. ඒව කියවන්න පුලුවන් වෙන්නත් ඕනෙ. කියවීම පාඨකයින්ට භාරයි. සුදාරකගේ අන්තර්ජාල සටහන ලියවෙන්න පටන්අරගෙන දැනට අවුරුදු 5කට ආසන්නයි. මේ කාලය ඇතුළත සිදුවූ සිදුවීම් ජීවිතය බොහෝ වෙනස්වීම් වලට ලක් කිරීම ආශ්වාදජනකයි. ඒ කියන්නේ ලිවීම ඇරඹීම සහ ජීවිතය වෙනස්වීම ඇරඹීම සමපාත වීම හරිම සහසම්බන්ධයි.

අන්තර්ජාලයට ලිවීම නිසා එක අතකින් යතුරු ලියනය වේගවත් වුනා කිව්වොත් හරි. සිංහල යුනිකෝඩ් සමූහයෙන් පටන් අරගෙන, එළකිරි ඩොම් කොම් එකේ සැලකිය තරම් නොහැකි කුඩා කාලයකුත්, ඊට පස්සෙ සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගෙ සංසදයත් ඇතුළෙත් එකිනෙකා සමඟ අතත්‍යව හඳුනාගත් මිත්‍රකම් තවමත් තියෙනවා. ඒ මිත්‍රකම් වල සමහර උදව්වල ණය නැවත ගෙවීමට නොහැකිවීම කණගාටුවට කරුණක්. අධ්‍යයන කටයුතු වලින් නිදහස් වූ වහාම ඒ වැඩෙත් කළ යුතුයි.

අවුරුදු උත්සව, සහ නොයෙකුත් හමුවීම් වලට නම් වැඩි කැමැත්තක් නැහැ දැන්. විශේෂයෙන්ම ප්‍රසාරණය වෙලා තියෙන සිංහල බ්ලොග් අවකාශයේ තියෙන ගුණාත්මක අවපාතය නිසා අදහස් දක්වන්න වුනත් හිතෙන්නේ නැහැ. බ්ලොග් කියන්නේ ජීවිතේ නෙවෙයි. බ්ලොග් කියන්නේ පොරත්වය නෙවෙයි. කීබෝඩ් එකෙන් ෆේස්බුක් එකෙන් එහාට තථ්‍ය ජීවිතයක් තියෙනවා යැයි හැමෝම තේරුම්ගත යුතුයි. ඒ වගේම අනන්‍යතා අර්බුද හඹා යෑම, සෙක්ස් ඇරියස්, හලාල් ප්‍රශ්න වගේ අනවශ්‍ය ප්‍රශ්න නිසා ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ගෙ දූපත් මෙන්ටැලිටි එක එලියට එනකොට ඒක හරිම විකාර රූපී සහ ජුගුප්සාජනක දෙයක්.

අපි මේ වටකරගෙන පාලකයන්ට බැන්නාට මිනිස්සුන්ගෙ හැටියටයි පාලකයෝ. දූෂකයින්/ඝාතකයින් නිදැල්ලේ සිටියදී පාසල් ගාස්තු ගෙවාගැනීමට පොල් ගෙඩි අහුලන ගෑනු ළමයෙක් ලක්ෂ ගණන් ඇප දී බේරගන්න වෙනවා. පත්තර වල තව දුරටත් තියෙන්නෙ සෙක්ස් කතා සහ මන්තර ගුරුකම් ගැන විතරයි. මේ අතරෙ Google ආයතනය ලංකාවෙ මිනිස්සු සෙක්ස් වලින් අංක එකට පත් කරනවා. (සෙක්ස් සොයන්නන්!)

බ්ලොග් වලින් වුනත් ප්‍රතිරූපනය වෙන්නෙ මේ විකාර රූපී සමාජයම තමයි. මාත් ඒ විකාර රූපයට අයිතියි. මීට ටික කාලයකට කලින් පටන්ගත්ත වේදිකා නාට්‍ය ට්‍රෙන්ඩ් එක වුනත් දැන් ඩවුන්. වැඩේ කියන්නෙ විශ්ව විද්‍යාල වල මානව විද්‍යා ඉගෙන ගන්න උනුත්-නාට්‍ය කාරයොත්, ආදරය ගැන කවි ලියන උනුත් හලාල් ප්‍රශ්නය ගැන බැරෑරුම් දෑ සමාජ ජාල වල ෂෙයාර් කිරීම දකින්න ලැබෙන එක. ඒ කියන්නෙ අධ්‍යාපනයේ හිලක්.

අධාපන ප්‍රතිසංස්කරණ කිහිපයකට කලින් තිබූ පාඨ ග්‍රන්ථ සහ සහ දැන් පාසල් සිසුන්ගේ පාඨ ග්‍රන්ථ සැසඳීමෙන් මේ විකෘතියේ මූලාශ්‍ර සොයාගන්න පුලුවන්. පිට කවර ලස්සන වුනාට, ඇතුළ හිස්.

අවසන් වශයෙන් චිත්‍රපටි කිහිපයක් රෙකමදාරු කරන්නම්.

  • Inglorious Bastards.
  • Good Will Hunting.
  • Memento.
  • The Last Samurai.
  • V for Vendetta.
  • The Perks of Being a Wallflower.
  • Django Unchained.
  • X-Men First Class.
  • The Truman Show.