Categories
දේශපාලනික මතවාද සමාජ ගැටලු

මිනිස්සුන්ට තියෙන්නෙ අධ්‍යාපනය රැකගැනීමට වඩා මුදල් පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්.

මේ දිනවල නිදහස් අධ්‍යාපනය ආරක්ෂා කරගැනීම සහ දේශිය දළ ජාතික නිශ්පාදන වියදමෙන් සියයට හයක ප්‍රමාණයක් නිදහස් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් වෙන් කරන ලෙස ඉල්ලා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙන් දියත් කරන රැළි මාලාව හරිම ජනප්‍රියයි. කොහොම නමුත් ඔවුන් බොහෝ පිරිසකට ඒත්තු ගැන්වීමට සමත් වෙලා තියෙනවා නිදහස් අධ්‍යාපනය පවතින අවදානම් තත්වය.

නිදහස් අධ්‍යාපනය ගැන කොතරම් මිනිස්සුන්ට ඒත්තු ගන්වලා තියෙනවාද කිව්වොත්, දැන් බොහෝ දෙනෙක් හිතන්නේ නොමිලේ අධ්‍යාපනය ලබා ගැනීමට ඇති අයිතිය නිදහස් අධ්‍යාපනය කියලා. ඇත්තම කතාව ඒක නෙවෙයි. නිදහස් අධ්‍යාපනය කියන්නේ තමන්ගේ නිදහස් තෝරාගැනීමට යටත්ව රිසිසේ අධ්‍යාපනය ලැබීමේ අයිතිවාසිකම. එහෙම බැලුවොත් ලංකාවට නිදහස් අධ්‍යපනය අහිමි වෙලා තියෙන්නනෙ සෑහෙන්න අවුරුදු ගාණකට කලින්.

පවතින ක්‍රමය යටතේ බොහෝ කාලයකට ඉහතදී යල් පැන ගිය නිදහස් අධ්‍යාපනය බොහෝ ගැටලු රැසක් වර්තමානයේ ඉතිරි කර තිබෙනවා. වෛද්‍යවරු වේවා ඉංජිනේරුවරු වේවා ඔවුන්ද සැලකෙන්නෙ කම්කරු මට්ටමෙන්. ඔවුන්ට වඩා අධ්‍යාපන සුදුසුකමින් අඩු මට්ටමේ දේශපාලකයින් ඉතා ඉහළ පහසුකම් සහ වැටුප් ලබාගන්නවා (සරල උදාහරණයක්) මෙවැනි වැටුප් විෂමතාවක් සහ සමාජ තලවල සැලකිය යුතු විකෘතියක් ඇතිවෙලා තියෙන්නෙ මේ යල් පැන ගිය නිදහස් අධ්‍යාපනය නිසා. ඉතින් ක්‍රමය වෙනස් කිරීමටැයි සටන් වදින අය පවතින ක්‍රමයම පෝෂණය කරන අධ්‍යාපන ක්‍රමය රැකගැනීමට සටන් වදින්නේ ඇයි?

එහෙමනම් සියයට හයක් ඉල්ලනවා වෙනුවට නව අධ්‍යාපන ක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණයක් ඉල්ලා සටන් වැදීම වඩාත් හොඳයි නේද?

විශ්ව විද්‍යාල කථිකාර්යවරුන්ගේ වැටුප් වැඩිකිරීමට ඉල්ලීම අතිශයින්ම සාධාරණ ඉල්ලීමක්. මේ සටන ඇතුළෙ කුමන දේශපාලනයක් තිබුනත් විශ්ව විද්‍යාල කථිකාචාර්යවරයෙක්ගේ වැටුපට සෑහෙන්න ඉහළ ප්‍රමිතියක් හිමිවිය යුතුයි. මේ කොහොමවුනත් සුලුතරයක් වෙන ඉංජිනේරු හා තොරතුරු තාක්ෂණ පීඪ වලින් හැර අනෙකුත් විශ්ව විද්‍යාල වලින් රටේ දියුණුවට අදාළව මොනවද වෙලා තියෙන්නෙ? විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළත් වෙන දවසෙ ඉඳල ආණ්ඩුව පෙරළන්න උත්සාහ කරනවා ඇරෙන්න? ඒවත් සාර්ථක වුනානම් කමක් නෑ. මේ පාරවත් සාර්ථක වෙයිද?

මෙතන තියෙන්නෙ සරලව මුදල් පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්. නිදහස් අධ්‍යාපනය අතිශයින් වැදගත්. නමුත් නිදහස් අධ්‍යාපනය පැවතුනු කාල සීමාවේදී මෙතරම් බණ කියන, සාක්ෂරතාවෙන් සංතෘප්ත වුන රටේ මිනිස්සුන්ගෙ දූපත් මානසිකත්වය වෙනස් කරන්න අපට තවමත් බැරි වෙලා නේද?

සියයට හයක් ඉල්ලනවා වෙනුවට නව අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණයක්, ක්‍රමවේදයක් වෙනුවෙන් සටන් වදින්න. ඒ වෙනුවෙන් ක්‍රියාකරන්න.

Categories
Social Media ජන මාධ්‍ය තොරතුරු තාක්ෂණය බ්ලොග් මතවාද

බ්ලොග්කරුවනි, අහවල් එකක් කරනවාද?

බ්ලොග් ගැන බ්ලොග් ලිවිල්ල දැන් නම් එක්තරා ආකාරයක කම්මැලි වැඩක්. නොලියාම බැරි නිසා ලියවෙනව මිසක්, හීනෙකින්වත් ලියන්න හිතාගෙන හිටපු දෙයක් නෙවෙයි. බොරු කියන්න ඕනෙ නෑ මම නං හරිහමන් බ්ලොග් එකක් කියවපු කාලයක් මතක නෑ. කමෙන්ට් කරලත් නෑ සෑහෙන්න කාලෙකින්. (ඔය ළඟදි බ්ලොග් කියවන්න කියල හිතල දහයක් පහ‍ළොවක් බලල කියවපු පහ හයකින් දෙක තුනක කමෙන්ට් කරත්) සිංහල බ්ලොග් අවකාශයට ඇතිවෙලා තියෙන ශෝචනීය ඉරණම වෙනස් කරන්න, U TURN එකක් දෙන්න ඕනෙ කියල හිතන්න පුලුවන් කාලයක් මේ.

ප්‍රධානම බ්ලොග් කියවනය වන සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගේ සංසදයේ, ​සිංහල බ්ලොග් කියවනය දිහා බැලුවම දැනට ඇතුළත් වුන බ්ලොග් අඩවි ප්‍රමාණය එක්දහස් එකසිය දහ නවයක්. මේක පහුගිය අවුරුද්දු දෙකත් එක්ක බැලුවාම 200%ක විතර වැඩිවීමක්. (හරිහැටි ගණන් බැලීමකින් තොරව කට වහරෙන් අර්ථ දක්වනවානං) ඒත් ඒ හා සාපේක්ෂව ගුණාත්මක කියවීමක් කරන්න පුලුවන්ද? මේක නිකන් හරියට ලංකාවෙ පාර්ලිමේන්තුව වගේ. ඔළු ගාණ (මගේ ඔළුවත් ඇතුළත්ව) කොච්චර වුනත් කිසිම ගුණාත්මක භාවයක් නෑ.

(මාත් ඇතුළත්ව අනිත් අයත් ලියන) පුද්ගලික කතා-ස්වයං වින්දන කතා හැරුණ කොට අන්තර්ජාලයේ සිංහල කියවන්නන්ට වෙන හොඳ කියවීමක් ඇත්තේම නැද්ද?

තවත් දෙයක්, කට්ටිය බ්ලොග් ලියන්නෙ සින්ඩියකට වැටෙන්න බලාගෙන මිසක්, තමන්ගෙ ස්වයං අරමුණු සාක්ෂාත් කරගන්න නෙවෙයි වගේ. එහෙම කරන අය ඉන්නෙ එකක්-දෙකක් වගේ පිරිසක්. ඒ වගේම කට්ටිය ලියන්නෙ කමෙන්ට් බලාගෙන, හිට්ස් බලාගෙන. ඒක වැරදියි. තමන් අන්තර්ගතය නිර්මාණය කරන්න ඕනෙ තමුන්ට ඕනෙ විදිහට. මේක නිකන් රටේ ජනාධිපතිට හරි විපක්ෂ නායකට හරි තමන්ගෙ ළමය හදන්න දීල (ඒ අයගෙ ළමයි හැදීමේ හැකියාව ගැන කතා නොකර ඉමු නේද?) පැත්තකට වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා වගේ වැඩක්. සින්ඩිකේටර මත යැපෙන්න එපා. හිට්ස් ලැබෙන්න ඕනෙ තරම් විකල්ප තියෙනවා. අන්තර්ගතය ලස්සන නම් එතනට හිට්ස් අනිවාර්යෙන්ම වැඩි වෙනවා සත්තයි. Google, Google Reader, Twitter, Buzz, Facebook සහ Social Bookmarking tools තියෙන්නෙ ඒකට තමයි.

මේ අවකාශය ඇතුළෙ පෙම් කෙළින, බූට් කන තරුණ තරුණියෝ විතරක් ඉඳල මදි. මේකට දෙමව්පියෝ, සාදාචාරවාදීන්, රස්තියාදුකාරයින්, ගුරුවරු, වඩුවො, බේබද්දො, ගණිකාවො, සල්ලාලයො, වෛද්‍යවරු, කුකරි ක්ලාස් කාරයො, සැලොන් කාරයො අනිවාර්යයෙන්ම ඕනෙ.

ඒ කිව්වෙ මෙහෙමයි… දැනටමත් වෙදකම, ගුරුකම වගේ දේවල් ගැන ලියන අය ඉන්නවා. හැබැයි ටිකයි. තව වැඩිවුනොත් තමයි වටින්නෙ. ඒක තනි වෙදෙකුට, ගුරුවරයෙකුට විතරක් කරන්න බෑ. තව අය එතනට ඕනෙ. ස්ටයිල් ගැන කාලයක් කෙරුණ බ්ලොග් එකත් අතෑරල දාලා…

මේක මේ කනෙන් ඇදල බලෙන් ලියවන්න හදන ලිපියක් නෙවෙයි. කොහොමත් කනෙන් අල්ලන්න තරම් මට උස මදි. මම කියන්නෙ කට්ටියට තවත් බොහෝ දේවල් කරන්න පුලුවන් කියල හැඟීමක් එන්න ඕනෙ.

තව කට්ටියක් Social Media ගැන කොහෙන්හරි course එකක් කරල, ඒක ලංකාවට ඇප්ලයි කරන්න හදල ලංකාවෙ බිස්නස් “so called win-win situation” එකට කරන්න හදනව. කොහොමද, ගෙදරට බොරු කියල, ක්ලාස් කට් කරල කොම්පැණියකින් තියපු පාටියකට ගිහින් තමන්ගෙ පොටෝ එකක් පත්තරේ පලවුනාම තියෙන ආතල් එක? කෝ අපේ මිනිස්සුන්ගෙ privacy policies?

වෙලාවකට හිතෙනව මේ රටේ විශ්ව විද්‍යාල වලට හෙණ ගහලද කියලත්. ඒක විශ්ව විද්‍යාල වල වරදද? ඉගෙන ගන්න එවුන්ගෙ වරදද? ක්‍රමේ වරදද?