බ්ලොග් ගැන බ්ලොග් ලිවිල්ල දැන් නම් එක්තරා ආකාරයක කම්මැලි වැඩක්. නොලියාම බැරි නිසා ලියවෙනව මිසක්, හීනෙකින්වත් ලියන්න හිතාගෙන හිටපු දෙයක් නෙවෙයි. බොරු කියන්න ඕනෙ නෑ මම නං හරිහමන් බ්ලොග් එකක් කියවපු කාලයක් මතක නෑ. කමෙන්ට් කරලත් නෑ සෑහෙන්න කාලෙකින්. (ඔය ළඟදි බ්ලොග් කියවන්න කියල හිතල දහයක් පහ‍ළොවක් බලල කියවපු පහ හයකින් දෙක තුනක කමෙන්ට් කරත්) සිංහල බ්ලොග් අවකාශයට ඇතිවෙලා තියෙන ශෝචනීය ඉරණම වෙනස් කරන්න, U TURN එකක් දෙන්න ඕනෙ කියල හිතන්න පුලුවන් කාලයක් මේ.

ප්‍රධානම බ්ලොග් කියවනය වන සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගේ සංසදයේ, ​සිංහල බ්ලොග් කියවනය දිහා බැලුවම දැනට ඇතුළත් වුන බ්ලොග් අඩවි ප්‍රමාණය එක්දහස් එකසිය දහ නවයක්. මේක පහුගිය අවුරුද්දු දෙකත් එක්ක බැලුවාම 200%ක විතර වැඩිවීමක්. (හරිහැටි ගණන් බැලීමකින් තොරව කට වහරෙන් අර්ථ දක්වනවානං) ඒත් ඒ හා සාපේක්ෂව ගුණාත්මක කියවීමක් කරන්න පුලුවන්ද? මේක නිකන් හරියට ලංකාවෙ පාර්ලිමේන්තුව වගේ. ඔළු ගාණ (මගේ ඔළුවත් ඇතුළත්ව) කොච්චර වුනත් කිසිම ගුණාත්මක භාවයක් නෑ.

(මාත් ඇතුළත්ව අනිත් අයත් ලියන) පුද්ගලික කතා-ස්වයං වින්දන කතා හැරුණ කොට අන්තර්ජාලයේ සිංහල කියවන්නන්ට වෙන හොඳ කියවීමක් ඇත්තේම නැද්ද?

තවත් දෙයක්, කට්ටිය බ්ලොග් ලියන්නෙ සින්ඩියකට වැටෙන්න බලාගෙන මිසක්, තමන්ගෙ ස්වයං අරමුණු සාක්ෂාත් කරගන්න නෙවෙයි වගේ. එහෙම කරන අය ඉන්නෙ එකක්-දෙකක් වගේ පිරිසක්. ඒ වගේම කට්ටිය ලියන්නෙ කමෙන්ට් බලාගෙන, හිට්ස් බලාගෙන. ඒක වැරදියි. තමන් අන්තර්ගතය නිර්මාණය කරන්න ඕනෙ තමුන්ට ඕනෙ විදිහට. මේක නිකන් රටේ ජනාධිපතිට හරි විපක්ෂ නායකට හරි තමන්ගෙ ළමය හදන්න දීල (ඒ අයගෙ ළමයි හැදීමේ හැකියාව ගැන කතා නොකර ඉමු නේද?) පැත්තකට වෙලා බලාගෙන ඉන්නවා වගේ වැඩක්. සින්ඩිකේටර මත යැපෙන්න එපා. හිට්ස් ලැබෙන්න ඕනෙ තරම් විකල්ප තියෙනවා. අන්තර්ගතය ලස්සන නම් එතනට හිට්ස් අනිවාර්යෙන්ම වැඩි වෙනවා සත්තයි. Google, Google Reader, Twitter, Buzz, Facebook සහ Social Bookmarking tools තියෙන්නෙ ඒකට තමයි.

මේ අවකාශය ඇතුළෙ පෙම් කෙළින, බූට් කන තරුණ තරුණියෝ විතරක් ඉඳල මදි. මේකට දෙමව්පියෝ, සාදාචාරවාදීන්, රස්තියාදුකාරයින්, ගුරුවරු, වඩුවො, බේබද්දො, ගණිකාවො, සල්ලාලයො, වෛද්‍යවරු, කුකරි ක්ලාස් කාරයො, සැලොන් කාරයො අනිවාර්යයෙන්ම ඕනෙ.

ඒ කිව්වෙ මෙහෙමයි… දැනටමත් වෙදකම, ගුරුකම වගේ දේවල් ගැන ලියන අය ඉන්නවා. හැබැයි ටිකයි. තව වැඩිවුනොත් තමයි වටින්නෙ. ඒක තනි වෙදෙකුට, ගුරුවරයෙකුට විතරක් කරන්න බෑ. තව අය එතනට ඕනෙ. ස්ටයිල් ගැන කාලයක් කෙරුණ බ්ලොග් එකත් අතෑරල දාලා…

මේක මේ කනෙන් ඇදල බලෙන් ලියවන්න හදන ලිපියක් නෙවෙයි. කොහොමත් කනෙන් අල්ලන්න තරම් මට උස මදි. මම කියන්නෙ කට්ටියට තවත් බොහෝ දේවල් කරන්න පුලුවන් කියල හැඟීමක් එන්න ඕනෙ.

තව කට්ටියක් Social Media ගැන කොහෙන්හරි course එකක් කරල, ඒක ලංකාවට ඇප්ලයි කරන්න හදල ලංකාවෙ බිස්නස් “so called win-win situation” එකට කරන්න හදනව. කොහොමද, ගෙදරට බොරු කියල, ක්ලාස් කට් කරල කොම්පැණියකින් තියපු පාටියකට ගිහින් තමන්ගෙ පොටෝ එකක් පත්තරේ පලවුනාම තියෙන ආතල් එක? කෝ අපේ මිනිස්සුන්ගෙ privacy policies?

වෙලාවකට හිතෙනව මේ රටේ විශ්ව විද්‍යාල වලට හෙණ ගහලද කියලත්. ඒක විශ්ව විද්‍යාල වල වරදද? ඉගෙන ගන්න එවුන්ගෙ වරදද? ක්‍රමේ වරදද?