Categories
ආදරය කෙටි කතා

උසස් පෙළ කාලේ ආලේ #කෙටි-කතාවකි

අවුරුද්දක් පිරුණ ආදරේ සමරන්න එයාගෙ ඉස්කෝලෙ ළඟ මුනගැහුන අපි හෙමින් හෙමින් ටොරින්ග්ටන් එක දිහාට ඇවිදගෙන යන්න පටන්ගත්තෙ වෙන යන්න තැනක් නැති නිසා. තාම උසස් පෙළ කරන පොඩි ළමයි වුන නිසා සැරටම ආදරේ කරනවා කියල අනිත් අයට පෙන්නන්න ඕනෙ වුනේ නෑ. ඒක නිසයි විහාරමහාදේවී එක තෝරගත්තෙ නැත්තෙ.

කලින් පාරක් ඓතිහාසික ගොඩනැගිල්ලෙ හෙවණ යට වාඩි වුන වෙලාවක ආරක්ෂක අංශයේ මාමා කිව්වෙ මෙතන කපල් වලට ඉන්න බෑ, පහළට යන්න කියල. අඩුමගානෙ අතින්වත් අල්ලගෙන නොහිටපු වෙලාවක එහෙම කිව්වම රතු වුන මුහුනෙ ලජ්ජාවයි, වැඩිහිටි පරම්පරාව එක්ක තියෙන වෛරයයි හිතේ තියාගෙන පහළ තණකොල ගොඩේ ගහක් යට වාඩිවුනත්, එතන අර ඓතිහාසික ගොඩනැගිල්ලට වඩා ආදරය කරන්න සුදුසු වටපිටාවක් තිබුණා. ආරක්ෂක අංශයේ මාමා එක්ක තිබුන වෛරය මෛත්‍රියකට පෙරළුනේ ඒ විදිහටයි.

ඔය සිද්ධිය මතක් කරමින්ම සහ සිනහවෙමින් අපි ඓතිහාසික ගොඩනැගිල්ල දිහා බලාගෙන තණකොල ගොඩේ ගහක් යට වාඩි වුනා. එන අතරමඟදි කොළඹ කැම්පස් එක හරහා එද්දි දැකපු විප්ලවේ අලවලා තිබුන පෝස්ටර ගැන එකින් එක මතක් කරමින් වර්ෂ පූර්ණ කතාව පටන්ගත්තා.

කොළඹ සාමාන්‍යයෙන් බොහොම රස්නය අධික වුනත්, ගෙදර ගියාම ප්‍රවෘත්ති වලින් අහන්න ලැබුන විදිහට එදා තමයි වාර්තාගත වශයෙන් අවම උෂ්ණත්වයක් කොළඹට පැවතුන දවස. ඒ සීතලත් වෙනදා පායපු සැර අව්වත් නොතිබුන නිසා ඒ වටපිටාව (පොත් වල සහ චිත්‍රපට වල තිබූ ආකාරයෙන්) ආදරය කිරීමට බොහොම ලස්සනට සැරසී තිබුනා.

මලා! අන්න පොලිස්කාරයෙක්!

අපේ දිහාට ඇවිදගෙන එන පොලිස් මාමාකෙනෙක් දැකල ඇහි පිය ගහන ක්ෂණයෙන් අපි දෙන්න දෙපැත්තට විසිවුනේ මුහුදු වෙරළවල් වල, බෝගම්බර වැව රවුමේ අඩු වයසෙන් ආදරය කරපු අය කුදලගෙන ගිහින් ආයෙ දෙමව්පියන්ට බාර දෙන ව්‍යාපෘතිය ගැන ඔළුවෙ තිබුන නිසා. මොහොතක් හරි වෙන් වෙලා ඉන්න එක හොඳයි, ගෙදරට මුකුත් ආරන්චි වෙන එකට වඩා. නිකන් මොකටද ආදරේ නාමයෙන් යුද්ධ කරන්නෙ? අන්තිමට ගඩාෆිට වුනා වගේ බෝක්කුවක් ඇතුළෙ (දේශ)ප්‍රේමය මරාදමන්න තමයි වෙන්නෙ.

ඇත්තටම පොලිස් මාමා ගියේ වෙන වැඩකට. අපිව දැක්කෙවත් නෑ. ගව් ගානක් දුරින් හිටපු අපි හෙමින් හෙමින් ආයෙත් ළං වුනාට පස්සෙ තමයි, වතුර වුන ලේ ආයෙ ලේ බවටම පත් වුනේ.

හොඳ පොලිස් මාමා කෙනෙක් නේද?

ක්ලාස් කට් කරල ඇවිදින්න යන අය, ෆුට්බෝල් ගහන අය, රූපවාහිනී සංස්ථාවට යන එන අය සහ හොඳටම දන්න අඳුරන අය දුරින් යනව දැකලත් කතා නොකර අපි දෙන්න පාඩුවේ කතා කරන්න වුනා. ඇත්තටම වැඩිය කතා කරන්න දේවල් තිබුනෙ නෑ. ඒක නිසා අතින් අල්ලගෙන පැය ගාණක් කරේ අපි දෙන්නගෙ එහා පැත්තෙන් වාඩි වෙලා හිටපු කපල් එකේ උදව්වට ඇවිත් පැත්තක ගහක් යටට වෙලා ඔහේ බලාගෙන හිටපු ගෑනු ළමයා දිහා බලාගෙන හිටපු එකයි.

“මොකද කියන්නෙ? මෙතනට එන්න කියමුද?”
“මාර අනුකම්පාවක්නෙ ඔයාට තියෙන්නෙ?”
“ඇයි? අනුකම්පා කරන්න හොඳ නැද්ද?”
“ගෑනු ළමයින්ට අනුකම්පා කරන්න එපා”
“ඒ මොකද?”
“අනුකම්පාව භූමිකම්පාවක් වෙන්න ඉඩ තියෙනවා.”
“ලංකාවෙ කොහෙද භූමිකම්පා?”

“ඔය ඉඳහිට වෙන්නෙ” කියල උත්තරේ නොදී එයා කළේ හිමින් හිනාවෙන එක. වචන කොච්චර බොළඳ වුනත් මේක කියන්නම ඕනෙ, එයා හිනාවෙනකොට හරි ලස්සනයි. ඒත් මගෙ යාළුවො කිව්වෙ එයා හිනාවෙන්න දන්නෙ නෑ කියල. මොකද දහ පාරක් හිනා වෙනකොට නව පාරක් හිනාවෙන්නෙ කට තද කරගෙන. සමහර විට එයාලගෙ ඉස්කෝලෙ සිංහල බෞද්ධ හැදියාවක පාසලක් වුන නිසා ඉගෙනගෙන ඇත්තෙ “සිනා නොමසෙන් දසන් දක්වා” කියල වෙන්න ඇති.

“මට ඔයාව වැඩිය මුනගැහෙන්න වෙන එකක් නෑ ඉස්කෝලෙ පටන්ගත්තම.”
“මටත් මේ අවුරුද්දෙම වැඩ. විභාග තුනක්ම තියේ.”
“අපි දෙන්නට කොච්චර කල් මෙහෙම ඈතට වෙලා ඉන්න වෙයිද?”
“අවුරුදු අටක්?”
“අවුරුදු අටක්??”
“හ්ම්…”
“එච්චර කල් දෙන්නට දෙන්න එපා නොවී ඉන්නෙ කොහොමද?”
“මාත් මේ ළඟදි ඔය කාරණේ කල්පනා කරා. අවුරුද්දක් දෙකක් යද්දිම අපි දෙන්නට දෙන්න ගැන හැමදේම ඉගෙනගන්න නිසා, ආයෙ අමුතුවෙන් දැනගන්න දේකුත් ඉතිරි නොවෙන නිසා අපි දෙන්නට දෙන්න එපාවෙයි”
“අපෝ. එතකොට හරි කම්මැලියිනෙ. මිනිස්සු මොකට ප්‍රාර්ථනා කරනවද මන්ද ආත්ම ගාණක් ඔයාත් එක්කම ඉන්න ලැබෙන්න කියල”
“ඒක ඇත්ත. ආත්ම ගානක් එකම මනුස්සය එක්ක කොහොම ඉන්නද මන්ද? හරි බෝරින්ග් නේ.”
“අපි දෙන්නටත්, අපි දෙන්නව එපා වෙයි නේ?”
“මොකද කියන්නෙ? අවුල් ගිහිල්ල අප්පිරිය වෙලා වෙන්වෙනවට වඩා…”
“…”
“මේ හොඳම කාලෙ වෙන්වෙමු?”
“ඒකත් නරක නෑ. මට එතකොට අර අපෙ ක්ලාස් එකේ සමීරව සෙට් කරගතහැකි.”
“ඒකනෙ. එහෙනම්?”
“හරි.”

SHIT HAPPENS! කිව්වලු. ඊට පස්සෙ අපි ආයෙ කතා කළේ නෑ. ඔහේ වාඩි වෙලා බලාගෙන හිටපු එක මිසක්. දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්වත් අඬන පාටකුත් නෑ. ඔහොම ඉන්න අතරෙ තමයි තැපෑලෙන් වදින්න පටන්ගත්තෙ, මම මෙච්චර කල් හොයපු කෙනා මෙයා කියලත්, මෙයාට වඩා හොඳ කෙනෙක් කොහෙන් හොයාගන්නද කියලත් එකපාර ඔළුවට කල්පනා වුනා. අඬන්න ඕනෙකම තිබුනත්, ඒක හරි බොළඳ අවර ගනයේ වැඩක් නිසාත්, වටේ පිටේ කට්ටිය හිටපු නිසාත්, කඳුළු නම් එලියට ආවෙ නෑ. ඔහොම කතා නැතිව ඉන්න අතරෙ තමයි එක පාරටම හැමදේම අඳුරු වෙනව වගේ දැනුනෙ. වෙන මොකකටවත් නෙවෙයි. එයාගෙම මුහුණෙ හෙවනැල්ලට. මටත් නොදැනෙන්න හිමීට ළං වෙලා මගේ තොල් දෙක සිපගත්ත ඈ-හිමීට පපුවට තුරුල් වුනා.

“මට පාළුයි ඔයා නැතිව.”

දේශගුණය බලපෑවෙ ඊටත් සෑහෙන්න වෙලාවකට පස්සෙ. ඊළඟ දවස් දෙකම දෙන්නට ගෙවල් වලට වෙලා ඉන්න සැරටම උණ අරගෙන තිබුණා.

#ප. ලි: සියලු චරිත හා සිදුවීම් මනඃකල්පිතයි.

Categories
විවිධ

අවුරුදු හතරක කතාව.

පසුගිය ජනවාරි විසි එක්වෙනිදා වෙනකොට සුදාරකගේ අන්තර්ජාල සටහනට අවුරුදු හතරයි. එතකොට අවුරුදු හතරක් බ්ලොග් අවකාශයේ හිටියත් බ්ලොග් අඩවියට සාධාරණයක් ඉටුකරල තියෙනවාද කියන එක සැකයි අවුරුදු හතරකට ලියැවිලා තියෙන ලිපි ගාණ බැලුවාම. ඒත් අවුරුදු හතරක් ඇතුළත සෑහෙන්න දේවල් වෙනව වගේම අවුරුදු හතරකදි වයසින් වැඩි වියට පත්වෙනකොට එකතු වෙන වගකීම් එක්ක හිත එකලාසයක කරගෙන ලියන්න අපහසුකමකුත් තියෙනවා.

ලියන්න නම් කොච්චර දේවල් තියෙනවාද? පුද්ගලික විශ්ව විද්‍යාල ගැන, ආදරය ගැන සහ මොනවත්ම ලියන්න ඉතිරි නොවුනොත් කෙටි කතාවක් හෝ කවි වුනත් ලියන්න පුලුවන් නෙව. ඒ වුනාට මේ දවස්වල ඔළුව යකාගෙ කම්මල වගේ. පහුගිය අවුරුද්දෙ නොලිව්ව උසස් පෙළත්, උපාධියේ විභාග දෙකක්ම එකතු වෙලා තියෙන නිසා මොන? කොහේ ලියන්නද? ඒත් මාසෙකට එකක්වත් අඩුම තරමෙ ලියන්න උත්සාහ කරනවා. 🙂

සුදාරකගේ අන්තර්ජාල සටහන පටන්ගන්නෙ සුදාරක සාමාන්‍ය පෙළ කරන අවුරුද්දෙ. එතකොට සිංහල යුනිකෝඩ් සමූහය ආරම්භ වෙලා තිබුන එකෙන් තමයි සිංහලෙන් ලියන සෑහෙන්න පිරිසක් අන්තර්ජාලයේ එකතු වෙන්නෙ. ඒ වෙනකොට අන්තර්ජාලයේ හිටපු අය අඳුනාගැනීමට ලැබීම ඉතාමත් සතුටක්. නම් කියාගෙන ගියොත් අන්තිමට මට මේ ලිවිල්ල පැත්තක තියන්න වෙනව.

කලින් සමහර ලිපි වල සඳහන් වෙනව වගේ සුදාරකගෙ අන්තර්ජාල සටහනට නම වැටුනෙ ඒ වෙනකොට අන්තර්ජාලයේ තිබුන අතලොස්සක් සිංහල බ්ලොග් අතරින් එකක් වුන මලින්තගේ සටහනේ නම කොටස් වලට කඩල. මලින්තගේ නම අයින් කරල අතරමැදට “අන්තර්ජාල” එකතු කරල. 🙂

ඔය අතරෙ තමයි සිංහල බ්ලොග්කරුවන්ගෙ සංසදය බිහිවෙන්නෙ සහ පළවෙනි සිංහල බ්ලොග් මැරතන් එක පැවැත්වෙන්නෙ. එතනින් ලබාදුන්න ආරම්භය තමයි වර්තමානයට බොහෝ විට බලපාන්න ඇත්තෙ. එහෙම නැත්තං මේ වෙනකොට තාමත් සිංහල බ්ලොග් අවකාශය කියල වචනයක්වත් හොයාගන්න ඉඩක් ලැබෙන්නෙ නෑ.

දැන් සුදාරකට තවත් මාස හයකින් අවුරුදු විස්සක්. එහෙම බැලුවාම පහුගිය අවුරුදු හතර ඇතුළත සුදාරකට ඉඩ ලැබුන සෑහෙන්න වෙනස් වෙන්න. සමහර විට ඒක බ්ලොග් ලිවිල්ල නිසාම ලැබුන දෙයක් වෙන්න ඇති. එහෙම නැතිනම් සිංහල බ්ලොග්කරණ තරගාවලිය අඳුන්වාදෙන්නත්, සීයට අසූව පැත්තකින් තියල ඇවිද ඇවිද වැඩ කරන්නත් ඉඩ ලැබෙන්නෙ නෑ. උසස් පෙළ නොලිවීම ජීවිතේ එක තැනක් අඩාල වීමක් වුනත්, පසුතැවීමක් නැත්තෙ පහුගිය අවුරුදු හතරකට ජීවිතේ ගැන ලැබුන අත්දැකීම් ටික සෑහෙන්න වටින නිසා. ඒක නිසා මට උසස් පෙළ නොලිවීම පාඩුවක් නෙවෙයි. මම හිටපු ඉස්කෝලෙත්, රාජකීය විද්‍යාලය වීම නිසා ඒකත් බොහෝදුරට බලපාලා ඇති. 🙂 ඒ අතරෙ ජීවිතේ, අන්තර් පුද්ගල සම්බන්ධතා, ආදරය, අධ්‍යාපනය වගේ දේවල් ගැන තේරුම්ගැනීමට ලැබීමම ඇති. සාමාන්‍ය පෙළ කරාට පස්සෙ ඊළඟට තමන්ට ලැබෙන අවුරුදු කිහිපය ජිවිතය පිළිබඳව බොහෝ දේවල් වෙනස් කරාවි, තීරණය කරාවි. 🙂

අවුරුදු හතරක වුන දේවල් මෙහෙම කෙටියෙන් කියන්න අමාරුයි. සමහර දේවල් දැනටමත් මේ බ්ලොග් අඩවියේ තැනිත් තැන ලියවිලා ඇති. 🙂 මේ අතරෙ බ්ලොග් අවකාශයේ අවුරුදු තුනකින් වයසට යන ඉන්ද්‍රනාමටත් සුබ පැතුම්! 🙂

මතක් කළ යුතුම (එකිනෙකට බොහෝ වෙනස් සහ කාලයෙන් කාලයට හමුවූ හෝ තවමත් දෑසට නොදුටු නමුත් පහුගිය අවුරුදු හතරේ වැදගත් වූ විවිධ චරිත ඇති) අය:

ආනන්දවර්ධන, මලින්ත සමරකෝන්, ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස්, රංගි අක්කා, මලී අක්කා, හරේෂ්, සූ අක්කා, ශ්‍රී ෂානු, චානුක වත්තෙගම, ලිෂාන්, රචින්ත, කේ. කේ. සමන් කුමාර, කාලිංග, අනූ අක්කා, සුපුන් බුධාජීව, බුද්ධික ජයසිංහ, තිළිණ ගුණසේකර, ලක්පති විජේසේකර, පැතුම් එගොඩවත්ත, කෝසල සෙනෙවිරත්න, රවිඳු රුක්ෂාන්, මනෝද්‍ය දිල්ෂාන්, ඉසුරු චින්තන, ළහිරු වික්‍රමසිංහ, ළහිරු සඳරුවන්, නිමේෂ්, චම්ලි, තිරංජය, මරණෙ, චමිල ද අල්විස්, පහන් සරත්චන්ද්‍ර, බිංකු, සංජය ඈපා සෙනෙවිරත්න, වසන්ත දේශප්‍රිය, අතුල පුෂ්පකුමාර, ප්‍රියංක ආරියසුමන, ඉන්ද්‍රනාම, සචී පනාවල, හෂිත අබේවර්ධන, දුකා, හර්ෂණ වීරසිංහ, කතන්දරකාරයා, මනුෂාන්, ප්‍රවීන් සමරකෝන්, චාමර පීරිස්, පැතුම් පුංචිහේවා, සඳුන් ලක්මාල්, වරුණ ඉද්දමල්ගොඩ, ලියනගේ අමරකීර්ති, නිලක්ෂ, ධනික, අසංකා, කැළුම් නවරත්න, ප්‍රභාත් රණසිංහ, සහන් අරම්පත්.

මේ අතර අනාගතයට සහ අතීතයට අයත් දෙදෙනෙක්ගේ (පුද්ගලිකත්වය රැකීමට අවශ්‍ය නිසා) නම් නෑ කියා වැඩිදුර හිතන්න අවශ්‍ය නෑ. 🙂 ඒ නම් දෙකද ඇතුළුව මේ හැම නමක්ම මේ අවුරුදු හතරේ බොහෝ වැදගත් වූ අය. එහෙම නැතිනම් වචනයකින් හෝ උදව්වක් දැක්වූ අය. 🙂

මට කියන්න ඕනෙ වුනේ. බ්ලොග් ලිවීම ජීවිතය වෙනස් කරන අත්දැකීමක්. විවිධාකාර අයත් එක්ක ගැටෙන්න ලැබෙන අවස්ථාවක්. ඉතින් ඒකම ඇති බොහෝමයක් දේවල් ඉගෙනගන්න. 🙂